ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

1. Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

  Πέρα από την τραγικότητα και την ειρωνεία, που χαρακτηρίζουν την ιστορία, αισθάνομαι ότι αυτή μάς κλείνει το μάτι με μια απαλή πρόσκληση να διακρίνουμε κάτι καθοριστικό ανάμεσα στα συμφραζόμενά της. Το εκκρεμές των ατομικών και συλλογικών μας μεταπτώσεων, μεταξύ φόβου, άγχους, αβεβαιότητας, απογοήτευσης και άκρας ελπίδας, λελογισμένης αισιοδοξίας και αναμονής για κάποια ξαφνική εκτίναξη έξω από τα δεσμά τής μιζέριας προς αυτό που ποθούμε και ονειρευόμαστε, χρονομετρεί την βαθύτερη επιδίωξή της. Είναι αναμφίβολα σκληρή, αλλά και ταυτοχρόνως παμπόνηρη προς όφελος μας. Απλώνεται μέσα στην σάρκα, στην ψυχή και στο πνεύμα μας, ως εκείνο το στοιχείο, που όσο κι αν προσπαθούμε να παρακάμπτουμε, αυτό πάντοτε επιστρέφει. Ο σφυγμός της φαίνεται να σφίγγει, ενώ είναι αυτό που μάς επιτρέπει να συμμετέχουμε στην ζωή. Φαίνεται αυτός να έχει καταγραφεί σε κάποιο βιβλίο. Όμως αυτό δεν ισχύει. Στο παρελθόν κάποιοι φρόντισαν να καταστρέψουν αρκετά ανεπιθύμητα βιβλία ολοσχερώς, ώστε να καταστεί απρόσιτο το περιεχόμενό τους. Όμως, το σενάριο τής ιστορίας εκτυπώνεται ξανά και ξανά με προέλευση κάποιο αρχείο, που διαφυλάσσεται σε κάποιο νέφος, που δεν είναι δυνατόν καμία οδός φαυλότητας να προσεγγίσει. Η Ιστορία είναι η ακριβή και υπεραγαπημένη θυγατέρα τής Δημιουργίας. Αυτή φρόντισε να είναι ιδιαίτερα σπάταλη για να προικίσει την κόρη της. Δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε κάθε φάση επάνω στον πλανήτη, ενώ στον εγκέφαλο τού κάθε ανθρώπου λειτουργούν τρισεκατομμύρια συνάψεις. Αυτός ο δημιουργικός ορυμαγδός αποτελεί πρόκληση, αλλά και πρόσκληση ταυτοχρόνως. Κάποιοι τον θεωρούν αποτέλεσμα ζυμώσεων τού τυχαίου, ενώ άλλοι εμμένουν, ότι αποτελεί καπρίτσιο ενός κατώτερου θεού, που αρέσκεται να τυραννάει τα πλάσματά του και να τα εγκλωβίζει σε σύγχυση, εξασφαλίζοντας το απατηλό προνόμιο διαφυγής από τον φαύλο κύκλο αποκλειστικά σε κάποιους “ανώτερους”, που επιλέγουν να υποδουλώνονται εκούσια σε αυτόν. Η Συνείδηση όμως θέλει, η τελειότητα να διέπει τον διαμερισμό και την διάχυσή της στα όντα, σε μια πορεία επιστροφής στην Πηγή. Ο μύθος διδάσκει, ότι στην Ιθάκη έφθασε μόνον ένας, ο Οδυσσέας. Αυτός όμως δεν είναι ένας, αλλά είναι πάρα πολλοί, είναι η αφυπνισμένη ανθρωπότητα. Και όταν ο Ηράκλειτος διακήρυξε, «εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι», δεν αναφερόταν μόνον την αξία τού ενός αρίστου, αλλά την χιονοστιβάδα που επενεργεί ο σπόρος τής αφυπνίσεως. Η Δημιουργία ξοδεύει για να εισπράξει πολλαπλάσια και η Ιστορία γνωρίζει πολύ καλά την αποστολή της.

  Στο προηγούμενο, δεύτερο μέρος έγινε αναφορά στην πορεία εξουθένωσης τού περιεχόμενου των ιδεολογιών και των στόχων που έθεσαν οι κυρίαρχες πολιτικές κατευθύνσεις, που είχαν προηγηθεί, από τις εκάστοτε ρεφορμιστικές εκδοχές τους στην συνέχεια. Η προηγούμενη πουριτανή εκδοσή τους αντικαταστάθηκε από μια τραγελαφική μετατροπή τους, που τις οδήγησε να μοιάζουν μεταξύ τους σαν σταγόνες νερού. Τόσο η “δεξιά”, όσο και η “αριστερά” κατάντησαν να λιμνάζουν στα απόνερα μιας woke κουλτούρας. Μητσοτάκης, πασόκ, Κασελάκης και το λοιπό συνονθύλευμα των πολιτικών κλόουν εν Ελλάδι, οδήγησαν ως αχθοφόροι τής “φωτισμένης εσπερίας” στην πλήρη απόρριψη εκείνων των αξιών, που μόνον κατ' όνομα και κατ' ευφημισμόν προωθούσαν και υπερασπιζόντουσαν οι συντηρητικοί τους προκάτοχοι. Αυτά τα δεδομένα είναι γνωστά σε όλους και δεν θα χρειαζόταν η δαπάνη διαδικτυακής μελάνης για να παραβιασθούν εκ νέου ανοικτές θύρες, άσχετα τού τρόπου, που η παραταξιακή ένταξη καθενός αρέσκεται να δικαιώνει εμμονικά. Τα όσα έχουν παρατεθεί στο δεύτερο μέρος, αποσκοπούσαν εν τέλει να θέσουν επί τάπητος με στήριξη τις σύγχρονες επιγνώσεις τις νευροφυσιολογίας, όσο αφορά τον καθορισμό τού πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι των αντίστοιχων δεδομένων, την διαπίστωση,, ότι η μετάλλαξη των συντηρητικών ιδεολογιών και πολιτικών κατευθύνσεων από τον ρεφορμιστικό συρφετό τής Σχολής τής Φρανκφούρτης, τούς καθηγητάδες τύπου Κάρλ Πόππερ και των τζόβενων που αυτοί προήγαν, όπως ο Τζορτζ Σόρος και των ρεφορμιστών τής ανώτατης εξουσιαστικής διαχείρισης από την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, δεν εξουθένωσε κάτι που πιο πριν ήταν θεμιτό, ή χρήσιμο για το κοινωνικό σύνολο. Οι συντηρητικές ιδεοληψίες, σαν προκάτοχοι των ρεφορμιστικών, ήταν και αυτές αποτέλεσμα λοβοτομής και προήχθησαν από τα ίδια κυκλώματα που καθορίζουν εδώ και πολλούς αιώνες αυτήν την διαδικασία. Στην ουσία πρόκειται για την μετάβαση ενός γενικού σχεδίου στην επόμενη φάση. Οπότε αυτοί που υπερασπίζονται με νοσταλγία τον πάλαι ποτέ συντηρητισμό, είναι συνταξιδιώτες μέσα στην ίδια μαούνα, με αυτούς που διαχειρίζονται τα σημερινά αδιέξοδα πλήρους διάλυσης των θεσμών, ως δήθεν “προοδευτικοί”. Το συνολικό σχέδιο προέβλεπε την επιβολή σαθρών θεσμών αρχικά, ώστε το μόνιμο διευθυντικό κατεστημένο να επιβάλλει την κατάργησή τους μετά, με την επιβολή τού ολοκληρωτικού χάους. Η διαπίστωση τού Καρλ Μαρξ στην “18η Μπρυμαίρ τού Λουδοβίκου Βοναπάρτη”, ότι “η ιστορία αρχικά εκδηλώνεται ως δράμα και στην συνέχεια ως φάρσα”, σε όλο της το μεγαλείο. Με την διαφορά, ότι και οι δικοί του θιασώτες εκπλήρωσαν ακριβώς τον ίδιο κανόνα. 

    Ο Φρόιντ είχε ισχυριστεί και προφανώς δεν είχε άδικο σχετικά, ότι όλα τα ένστικτα συνοψίζονται σε ένα, που είναι το βασικότερο όλων. Το ένστικτο τής αυτοσυντηρήσεως διέπει την βάση των στοιχειωδών επιλογών των ανθρώπων, όπως αυτό μεταφράζεται κάθε φορά στην συνειδητή σφαίρα. Λαμβανομένων υπ' όψει των ζοφερών απειλών, τις οποίες υφίσταται από τον ψυχρό πόλεμο και εντεύθεν η ανθρωπότητα, μέσα από την οπτική τού αυξανόμενου ρόλου τής πολεμικής βιομηχανίας στην συνολική αναπαραγωγή τού συστήματος από στρατηγικής σκοπιάς, αλλά και τής εμμονής, που χαρακτηρίζει συγκεκριμένα συγκροτήματα, τα οποία εμφορούμενα από άκρατο τυχοδιωκτισμό επιδιώκουν την άνευ όρων όξυνση των υφιστάμενων συγκρούσεων, προκύπτει, ότι το ένστικτο τής αυτοσυντήρησης μεταβαίνει σε υψηλό βαθμό ετοιμότητος, σε όσους κρίνουν, οι αισθάνονται ότι απειλούνται. Ο μέσος πολίτης αισθάνεται συνήθως όμως, ότι είναι εγκλωβισμένος εντός των ορίων που επιβάλλει το κατεστημένο, με αποτέλεσμα να μην διαβλέπει περιθώρια στην ανάπτυξη συγκεκριμένων, δομημένων και μακροπρόθεσμων αντιδράσεων, για την αποτροπή αυτών των κινδύνων. Η διαμαρτυρία, την οποία μπορεί αυτός να ορθώσει, επικαλύπτεται βάναυσα από την προπαγάνδα των συστημικών μαζικών μέσων, ενώ οι πρακτικές δυνατότητες που τού παρέχονται μέσα σε ένα ασφυκτικά άμεσα και έμμεσα ελεγχόμενο πολιτικό καθεστώς, μοιάζουν να είναι τελείως ανεπαρκείς, ή και ελάχιστες, οπότε η δαπάνη ενέργειας προς αυτήν την κατεύθυνση αξιολογείται κατά κανόνα ως χαμένος κόπος, που σαν αποτέλεσμα μπορεί να έχει ίσως μόνον την χειροτέρευση τής δυσχερούς θέσεώς του. Πλην όμως, οι υφιστάμενες ζοφερές απειλές, δεν κατευθύνονται μόνον εναντίον αυτών, που αισθάνονται ότι είναι περιθωριοποιημένοι, αλλά επεκτείνονται και σε πρόσωπα και ομάδες, τα οποία είναι σε θέση να διαθέτουν ισχύ και επιρροή. Γι αυτό το σύνολο θιγομένων, που η προέλευσή τους, ο ρόλος που επιτελούν, η γεωγραφική τους κατανομή, ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός κλπ. μπορεί να είναι ποικιλότροπος, χαρακτηρίζεται από ένα κοινό χαρακτηριστικό που τούς συνδέει, πέραν ότι διαθέτουν κάποιες μη αμελητέες δυνατότητες να αντιδράσουν ενάντια στις υφιστάμενες απειλές. Γι όλους αυτούς ισχύει, ότι το διακύβευμα που τους χαρακτηρίζει, δεν είναι διόλου μικρό, ενώ είναι γραπωμένοι σε αυτό. Πρόκειται είτε για προνόμια, κοινωνικό κύρος, συσσωρευμένο εισόδημα, περιουσιακά στοιχεία και κερδοφορία, που έχουν αποκτήσει συχνά μέσα από πορεία εντατικών παρεμβάσεων περισσότερων γενεών με θεμιτούς, ή και αθέμιτους τρόπους. Από την άλλη, πρόκειται για συνασπισμένες ομάδες και πρόσωπα, τα οποία φρονούν ότι είναι φορείς μη άμεσα υλικών, αλλά πνευματικών, εθνικών, ή άλλου είδους αξιών, στις οποίες αποδίδουν ιδιαίτερη αξία και είναι προσκολλημένοι σε αυτές. Η μακροχρόνια οργανωτική τους συγκρότηση τούς προσδίδει αξιόλογη υποδομή, διασυνδέσεις και τεχνογνωσία σε κάποιους χρήσιμους τομείς, που διατίθενται να θέσουν σε δράση. Επί πλέον υπάρχει και ένα τρίτο είδος ομάδων, που συνδέονται μέσω τού ασυνείδητου και τής κυτταρικής μνήμης, βάσει ιστορικών καταβολών. Αυτοί εμφορούνται από την ενδόμυχη πεποίθηση, ότι καλούνται να διαφυλάξουν διαχρονικά κάποια υψηλής σημασίας ζητήματα, τα οποία υπόκεινται επίσης σε διαχρονική αμφισβήτηση. Αυτά τα τρία είδη κοινωνικού δυναμικού, δεν διαχωρίζονται πάντοτε με αυστηρό τρόπο μεταξύ τους, δεδομένου ότι μπορεί κάλλιστα να εμπίπτουν σε περισσότερες από μια κατηγορίες και είναι επόμενο να επιδιώξουν να εκφραστούν πολιτικά, αμέσως ή εμμέσως, αυτόνομα, ή σε πλαίσια συμπράξεων και συμμαχιών. 

  Αξίζει να αναφερθεί, ότι από την σκοπιά των εξελίξεων, που τίθενται σε κίνηση μετά από την ενεργοποίηση τού ενστίκτου αυτοσυντήρησης, όπως αυτό εκλογικεύεται στην πορεία διαμορφώνοντας συγκεκριμένες επιλογές στην σφαίρα τής πολιτικής, δίπλα στις δυνάμεις που απαριθμούνται προηγουμένως, υπάρχουν επί πλέον μια σειρά δυνάμεις, που είναι επαμφοτερίζουσες. Αυτές, ενώ διέπονται και οι ίδιες από διαθέσεις αρπακτικού, συχνά περιέρχονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Ενώ συντάσσονται γενικά λόγω φύσεως και ιστορικής πορείας με τα πεπραγμένα των πάγιων επιθετιστών, που προγραμματίζουν αρμαγεδωνικού τύπου επιβουλές, κάποτε καθίστανται και ίδιες θήραμα αυτών των επιβουλών. Σε κάποιες περιπτώσεις τότε, υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να συμπράξουν με τις δυνάμεις, που επιδιώκουν την επιβίωσή τους αντιστρατευόμενες στις ζοφερές επιλογές των αρμαγεδωνιστών επί συστηματικής βάσεως. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Τουρκία, η οποία παρά την μόνιμα επιθετική τάση που την χαρακτηρίζει, υφίσταται στην διάρκεια των τελευταίων 150 ετών μόνιμη συρρίκνωση, την οποία προσπαθεί να αντιστρέψει μέσω απροκάλυπτου επεκτατισμού. Γενικά ισχύει στην πολιτική, ότι δεν επικρατούν καταστάσεις μαύρου και άσπρου. Η στήριξη στην λογική τής δύναμης, ακόμη και όταν αυτή στηρίζεται στην διαπίστωση, ότι η τήρηση αρχών είναι αυτό που σηματοδοτεί την αποτελεσματική μακροπρόθεσμη επιβίωση, δεν παύει να συνοδεύεται από συμβιβασμούς και σκοπιμότητες, οι οποίες συχνά δεν είναι καθαρές και λόγω πίεσης των συνθηκών κρίνεται, ότι η ίδια η ανάγκη επιβίωσης επιβάλλει ενδιάμεσες επιλογές καιροσκοπικού χαρακτήρα μακράν τής χρηστής δεοντολογίας. Η συναισθηματική ταύτιση κατ' αποκοπήν με εκείνες τής δυνάμεις, που διεξάγουν ένα τιτάνιο αγώνα επιβίωσης ενάντια στον αρμαγεδωνισμό επί υγιούς βάσεως, συχνά οδηγεί σε εξωπραγματικές εξιδανικεύσεις κάθε πρακτικής που αυτές επιλέγουν, παραβλέποντας τον χαρακτήρα κάποιων συγκεκριμένων ενδιάμεσων επιλογών τους, που παραβιάζουν σκόπιμα τούς κανόνες τού ήθους και τού ανθρωπισμού στον χειρισμό καταστάσεων, με γνώμονα την αναπόφευκτη εξυπηρέτηση στόχων, που θεωρούνται υπερκείμενοι, είναι καθοριστικά ζωτικής σημασίας και διέπονται από ευγενικές και καθόλα θεμιτές προαιρέσεις.  

   Αυτές οι ομοταξίες δυνάμεων συνθέτουν εν πολλοίς την Συμμαχία Αντιδυνάμεων, που αντιμάχονται την καμπάλ και την επιβολή τού αρμεγεδώνα. Το διακύβευμα στην προκειμένη περίπτωση δεν απλά τεράστιο, αλλά αφορά την εν τέλει επιβίωση καθ' εαυτήν. Δεν περιορίζεται στις συνθήκες, που θα κληθεί πας έκαστος να επιβιώσει, ως ελεύθερος, σκλάβος, μίνι υποτακτικός, ή επιτελάρχης μαστιγωτής των εξανδραποδιζόμενων, αλλά το εάν τελικά ο καθείς θα επιβιώσει, ή θα αποδημήσει δια τόπον χλοερόν, ή δια τόπον όπου βράζουν τα γοερά καζάνια τής μετά την αποδημία νουθεσίας. Κάποιοι κατανόησαν εγκαίρως αυτές τις απειλές και φρόντισαν να προετοιμαστούν και να εξοπλιστούν κατάλληλα, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις υφιστάμενες και μελλοντικές απειλές αποτελεσματικά. Σε αυτές τις δυνάμεις και τις αντίστοιχες ζυμώσεις έχω κάνει αναφορά, περισσότερο ή λιγότερο εκτενή, μέσα από την δική μου σκοπιά, σε προηγούμενα κείμενα. Βάσει των συμπερασμάτων, που επιδιώκω να εξαχθούν εδώ, επιγραμματικά αναφέρω, ότι σε αυτές τις δυνάμεις πρωτοστατούν οι Ρώσοι, που συνασπίζονται γύρω από παρελθόντα και σύγχρονο Τσαρισμό, οι έντιμοι Ιρλανδοί των ΗΠΑ και κάποιοι μονοθεϊστές Εβραίοι, που δεν αλώθηκαν στην πορεία από την λατρεία τού μολώχ και που συνασπίζονται μαζί με άλλους γύρω από τον πυρήνα που προΐσταται ο Πρόεδρος Τραμπ καθώς και δυνάμεις μέσα στο Ιράν που δεν ταυτίζονται με την θεοκρατία που νέμεται τμήμα τής εξουσίας εκεί, ενώ οι δυνάμεις που συμπράττουν στους BRICS, είτε βρίσκονται σε πορεία ωρίμανσης, είτε είναι περισσότερο ή λιγότερο επαμφοτερίζουσες. Μια αντίστοιχη πορεία ωρίμανσης διέρχονται πλέον κάποιες λίγες χώρες τής Ευρώπης, όπως η Ουγγαρία και η Σερβία, ενώ πληθώρα χωρών τής Αφρικής, που μπούχτισαν στην κυριολεξία την αποικιακή και την νεοαποικιακή καταπίεση στο παρελθόν, επιλέγουν μια καλπάζουσα δυναμική διαφοροποίηση από τούς δυτικούς δυνάστες οικοδομώντας την αυτοσυνειδησία τους. Στο μπλοκ αυτών που μάχονται για επιβίωση εντάσσονται και οι μόνιμοι "ατίθασοι" στην Ασία, όπως οι Συρία, οι Παλαιστίνιοι και η Βόρεια Κορέα. Γενικά διαγράφεται η ισχυρότατη τάση προς μια γεωπολιτική αναδιάρθρωση, η οποία δεν περιορίζεται απλά στην εγκαθίδρυση μιας πολυπολικής τάξης πραγμάτων, αλλά αμφισβητεί μαζικά και πλήρως την δυτική επικυριαρχία των αρμαγεδωνιστών, οι οποίοι αρνούνται μανιωδώς να προσμετρήσουν τα καρφιά στο φέρετρό τους, στο οποίο επενδύει πλέον κάθε ρεαλιστικά διακείμενος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών. Ο Έλλην Γονότυπος συνιστά παράγοντα, που βρίσκεται σε τροχιά ανασύστασης και αναμονής, με ρόλο που τού επιμερίζεται προφανώς μελλοντικά, τόσο εκ των πραγμάτων, όσο και από κάποιους βαθιά οραματιζόμενους, που γνωρίζουν από βέσπα και αναδεύουν την γεωπολιτική αύρα. 

  Αυτές οι ζυμώσεις, παρόλο που είναι άκρως ελπιδοφόρες για το μέλλον τού πλανήτη σε παγκόσμια κλίμακα, χαρακτηρίζονται από μια ιδιότητα, που διαχέει την όλη διαδικασία, η οποία αρμόζει να προσμετρηθεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να ξεπεραστούν σχετικές παρανοήσεις που μοιραία εγείρονται, αλλά και για να αξιοποιηθούν εύστοχα οι δημιουργικές δυνατότητες, που προδιαγράφεται ότι θα προκύψουν. Η ανατροπή των αρμαγεδωνιστών, όσο καίριας σημασίας κι αν είναι για την επιβίωση τής ανθρωπότητος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με την εν τέλει απελευθέρωσή της. Η ελευθερία είναι αρχή, η οποία ξεπερνάει τα όρια τού ενστίκτου τής επιβιώσεως και εδράζεται σε ανώτερη σφαίρα ιδεών και αξιών.

  Όπως αναπτύχθηκε στο πρώτο μέρος τής σειράς αυτών των αναρτήσεων με την αναφορά στο έργο τού Oswald Spengler „Η Πτώση τού Δυτικού Πολιτισμού”, το οποίον κατά την εκτίμησή μου πρόσφερε την πεμπτουσία τής στρατηγικής για την ανατροπή της δυτικής επικυριαρχίας, αυτή εστιάστηκε στη αναγκαιότητα παρέμβασης τού Καισαρισμού. Αυτός ο βαθιά προικισμένος διανοητής, έχοντας εντρίψει επί μακρόν στα μαθηματικά και την φυσική και έχοντας διεισδύσει στην ουσία τής κλασσικής αρχαιογνωσίας, των πολιτισμών τής Ασίας και των φιλοσοφικών σχολών τής Ευρώπης, είχε διαπιστώσει σε περισσότερα έργα, όπως στo “Jahre der Entscheidung“ (“Κρίσιμα Χρόνια”) και άλλα, ότι η βάση τής δυτικής επικυριαρχίας ήταν ο κοινοβουλευτισμός αγγλοσαξονικής κοπής. Η κριτική του σε αυτόν, ως καλυμμένη επικυριαρχία των ισχυρών με μανδύα “ελευθερίας”, οδήγησε να σταμπαριστεί ως αντιδημοκράτης και θιασώτης αυταρχισμού. Αντίστοιχη κριτική είχε υποστεί όμως ανά τούς αιώνες και ο Μέγας Μέντωρ τού Πλάτωνος και τού Ξενοφώντος Σωκράτης. Η αποκάλυψη τού Σωκράτους και ο τρόπος που αυτός επέκρινε τον φετιχισμό απέναντι στο μηχανάκι τής πλειοψηφίας, που τεχνιέντως ταυτίστηκε από τούς θιασώτες τής τεχνικής μηχανικής με την πραγματική Δημοκρατία και την ουσιαστική ελευθερία, ενώ όπισθεν αυτού τού συστήματος οργίαζε το Μαντείο των Δελφών, σε αγαστή σύμπραξη με τα κρόνια, χθόνια ιερατεία, οδήγησε στην θανάτωσή του. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι η συνολική Φιλοσοφία τού Πλάτωνος δέχθηκε καταιγισμό απαξίωσης, τόσο από την Σχολή τής Φρανκφούρτης, όσο και από τον Karl Popper. Το μισό βιβλίο του, με τίτλο “Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της” πασχίζει να ανατρέψει τον Πλατωνικό “Εσσεντιαλισμό” (Θεωρία τής Ουσίας) προς όφελος τού Νομιναλισμού. Αλλά αυτοί δεν είναι και οι μόνοι, που είχαν βαλθεί με έμφαση να ανατρέψουν τον Πλατωνισμό. Άλλοι, δήθεν “ελληνολάτρες” είχαν επιχειρήσει να εγκαταστήσουν τον άκρατο αμοραλισμό στην Ευρώπη, πριν από αυτούς, όπως ο Friedrich Nitzche, με κύρια αιχμή το βιβλίο του „Jenseits von Gut und Böse, Eine Genealogie der Moral“ („Πέραν τού Καλού και τού Κακού - Μια Γενεαλογία τής ηθικής”) τροφοδοτώντας με δήθεν επιχειρήματα όλον τον οχετό τής “φιλοσοφικής αποδόμησης” στην Γαλλία, με πρωταγωνιστές τους Jacques Lacan, Michel Fucault, Jacques Derida, αλλά προπάντων τον George Bataille, που στάθηκε ιδεολογικός πατέρας των προηγούμενων. Σχετικά με αυτά έγραψα πρόσφατα σε σχόλιο στο ιστολόγιο “Διόδοτος”:

 "Πάγια αρχή τής εξουσίας, που υπηρετεί τον “άρχοντα τού σκότους”, ήταν η σχετικοποίηση των Αρχών, με στόχο την πλήρη εξουδετέρωσή τους στην σφαίρα τής συνειδήσεως. Η μέθοδοι, που ακολουθήθηκαν στην πορεία τού χρόνου από τούς αχθοφόρους τής εξουσίας, η οποία πλέον έχει καταστεί φανερό, ότι έχει εωσφορικό υπόβαθρο, είναι κυρίως οι εξής.
1. Η εμφύσηση στις κοινωνίες τής νοοτροπίας τού ΑΤΟΜΙΣΜΟΥ, ή “ΙΝΤΙΒΙΝΤΟΥΑΛΙΣΜΟΥ”. Αυτή η νοοτροπία βρήκε αιτία και αφορμή από την παρέμβαση των Φράγκων, όταν αυτή κατέλαβαν την Ρώμη, κατά των ένατο αιώνα, που οδήγησε στο σχίσμα τής Ανατολικής Εκκλησίας από το Ρωμαιοκαθολικό δόγμα, όπως αυτό επιβλήθηκε με την παρέμβαση των Φράγκων. Αυτή επέβαλλαν το λεγόμενο “φιλιόκβε”, το οποίον νόθευε την Αρχή τής Τριαδικότητος, μέσω τού ισχυρισμού τής εκπορεύσεως τού Υιού και τού Πνεύματος από τον Πατέρα, εγκαθιστώντας την αντίληψη περί δυαρχίας, η οποία διέπει τα γνωστικά δόγματα, τον ελευθεροτεκτονισμό και τον εωσφορισμό. Επί πλέον ανήγαν τον ψευτοπάπα, που επέβαλαν με βίαια μέσα, ως μόνον εκπρόσωπο τού Θεού επί γης, ο οποίος είναι εντεταλμένος να ερμηνεύει κατ' αποκλειστικότητα το θέλημα τού θεού (τους). Αυτή η πραξικοπηματική παρέμβαση οδήγησε στην διαμαρτύρηση των Προτεσταντών, που για να αντιμετωπίσουν την δοτή ποδηγέτηση τής παπικής δικτατορίας, πέρασαν στο άλλο άκρο, νοθεύοντας περαιτέρω την Χριστιανική Πίστη, με το δόγμα, ότι η αλήθεια τής εκκλησίας εμπεριέχεται αποκλειστικά στην Αγία Γραφή και καθίσταται ερμηνεύσιμη αποκλειστικά σε ΑΤΟΜΙΚΗ βάση από τον κάθε πιστό, παραμερίζοντας την Ιερά Παράδοση και τον ρόλο της Εκκλησίας ως Σώματος τού Χριστού. Αυτές τις διαδικασίες περιγράφει διεξοδικά ο πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Ρωμανίδης στο σημαντικότατο βιβλίο του “Ρωμανία”.
https://www.politeianet.gr/books/romanidis-s-ioannis-pournaras-romiosuni-205019

  Τις θεωρήσεις τού Μαρτίνου Λούθηρου περί ανυψώσεως τής εκάστοτε ατομικότητος σε αυτοτελή αυθεντία στην ερμηνεία περί ιερού ήρθε να τσιμεντάρει στην φιλοσοφία περίπου ένα αιώνα μετά ο Renés Descartes (Καρτέσιος) με την τις θέσεις που προώθησε στο βιβλίο “Πραγματεία περί Μεθόδου", όπου αξίωσε στο δεύτερο κεφάλαιο ότι, κάθε άνθρωπος, που έχει ξεπεράσει το στάδιο τής αγριότητος και τής βαρβαρότητος είναι σε θέση να εφαρμόζει την την σωφροσύνη. Επίσης, “Το δεδομένο ότι, για το ίδιο ζήτημα συνυπάρχουν διαφορετικές απόψεις, δεν ανάγεται στο ότι κάποιοι είναι περισσότερο σώφρονες από τούς άλλους, αλλά συμβαίνει μόνον, λόγω ότι κατευθύνουμε τις σκέψεις μας με διαφορετικό τρόπο, χωρίς να εξετάζουμε από κοινού τα ίδια καθέκαστα”. Επίσης, “για κάθε πράγμα υφίσταται μια και μόνη αλήθεια και ο καθείς που μπορεί την εντοπίζει, γνωρίζει μόνον τόσα σχετικά με αυτήν, όσα τού επιτρέπουν οι νοητικές του ικανότητες”, σε πλαίσια που το πλέον διαδεδομένο χάρισμα που δώρισε η φύση σε κάθε άνθρωπο είναι ο υγιής νους .
Αργότερο, ο Ζαν Ζακ Ρουσό πέρασε αυτές τις θεωρήσεις στην πολιτική με την ανακήρυξη τού “χειραφετημένου πολίτη”, υποβιβάζοντας την έννοια έννοια τής δημοκρατίας στο καθολικό εκλογικό δικαίωμα, τουτέστιν στο μηχανάκι τής πλειοψηφίας
2. Στην συνέχεια επικράτησαν θεωρίες, που οι κριτικοί, που εναντιώθηκαν σε αυτές, χαρακτήρισαν ως ΡΕΝΤΟΥΚΤΙΟΝΙΣΜΟ. Σύμφωνα με τον ρεντουκτιονισμό το όλον αποτελεί απλό άθροισμα των μερών του. Κατά συνέπεια η παραγωγή σκέψης αποτελεί αποτέλεσμα τής λειτουργίας τού εγκεφάλου, βάσει των βιοχημικών ζυμώσεων, που λαμβάνουν χώρα εντός του.
3. Στην διάρκεια τού περασμένου αιώνα προωθήθηκε από “φιλοσόφους” και “καθηγητάδες”, όπως ο Ludwig Wittgenstein και ο Karl Popper η θεωρία τού ΝΟΜΙΝΑΛΙΣΜΟΥ. Σύμφωνα μα αυτήν την θεωρία, υπάρχουν μόνον τα συγκεκριμένα αντικείμενα, ενώ όλες οι αφηρημένες έννοιες υπόκεινται αποκλειστικά στον υποκειμενικό τρόπο, που ο καθείς τις αντιλαμβάνεται. Βάσει αυτής τής συλλογικής δεν υφίστανται υπερκείμενες αρχές και όποιος εμμένει σε τέτοιου είδους αξίες, χαρακτηρίζεται από διάθεση ολοκληρωτισμού και τάσεις να επιβάλλεται αυταρχικά στους άλλους.
Η απόρριψη αρχών και αξιών δικαιολογεί κάθε είδους αυθαιρεσία και ανοησία. Η εξουσία μονίμως προσπαθεί να μεταδώσει αυτήν την νοοτροπία στις κοινωνίες, ώστε να μπορεί να ασχημονεί ανενόχλητη, ικανοποιώντας τον στρεβλό ψυχισμό της.

  Όπως έγραψε ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στους “¨Αδελφούς Καραμαζόφ”, “Εάν δεν υπάρχει Θεός, τότε όλα επιτρέπονται”".  

   Η πρόγνωση τού Oswald Spengler, ότι ο Καισαρισμός πρόκειται να αποτελέσει την διέξοδο για τις δυνάμεις στην Ευρώπη, που ανθίστανται στην αγγλοσαξονική επικυριαρχία στηρίχθηκε τόσο στην διαπίστωση, ότι βάση αυτής τής κυριαρχίας ήταν ο κοινοβουλευτισμός δυτικού τύπου, καθώς και στην ιστορική εμπειρία τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η παλαιά δημοκρατία στην Ρώμη, που ανέτρεψε ο Ιούλιος Καίσαρ, ήταν ένα σύστημα κατάφωρης νοθείας τής λαϊκής θέλησης μέσω εμπορευματοποίησης τής ψήφου μεγάλου μέρους των πολιτών, που εφάρμοζαν οι Ρωμαίοι δουλέμποροι τής Συγκλήτου. Η πλέμπα τής Ρώμης, αποτελούμενη από πληβείους, δηλαδή άτομα χωρίς ουσιαστική περιουσία και απασχόληση, από τούς οποίους προέρχεται και ο όρος “Republik“ ως ονομασία τού δημοκρατικού πολιτεύματος που καταλύθηκε, είχαν χωριστεί σε ομάδες των λεγόμενων „clienti“, δηλαδή προσκολλημένων στους „padron“, οι οποίοι εξαγόραζαν την ψήφο τους και τούς παρείχαν ποικίλες εξυπηρετήσεις. Αυτή η σχέση που είχαν αναπτύξει τα κοινωνικά ρεμάλια τής βάσης με τα πολιτικά ρεμάλια τής κορυφής, τούς εξασφάλιζε τα μέσα επιβίωσης, σε πλαίσια που η “δημοκρατία” ήταν ένα χειραγωγούμενο καθεστώς μέσω κομματοσκυλισμού. Όλο αυτό το κηφηναριό, που αγόταν και φερόταν, στήριζε μαζί με τούς παχυλά αμειβόμενους λεγεωνάριους το μιλιταριστικό καθεστώς τής Ρώμης, στο οποίον οι επιθετικοί πόλεμοι εξασφάλιζαν την καταλήστευση μεγάλων περιοχών και την προμήθεια δούλων από τούς αιχμαλώτους των πολεμικών συγκρούσεων. Τόσο το πάλαι ποτέ αγγλικό ιμπέριο, όσο και αυτό των ΗΠΑ που το διαδέχθηκε στην επιβολή παγκόσμιας κυριαρχίας, στηριζόταν σε ανάλογες διαδικασίες με αυτές τής ρωμαϊκής ξεφτίλας.

  Οι Καίσαρες που ανέτρεψαν αυτό το καθεστώς, περιόρισαν τις αυθαιρεσίες τής συγκλήτου και εφάρμοσαν πληθώρα φιλολαϊκών μέτρων, που οδήγησαν να αγαπηθούν αυτοί από την λαϊκή βάση, μέχρι τού σημείου να θεοποιηθούν. Η μελέτη οποιουδήποτε ιστορικού αναλυτή εκείνης τής εποχής, πιστοποιεί αυτήν την διαδικασία. Η “δημοκρατία” κοινοβουλευτικού τύπου που εφαρμόστηκε κατά καιρούς, εξασφάλιζε κατά κανόνα την συμμετοχή των πολιτών μόνον στα χαρτιά, ενώ ήταν εξαγορά συνειδήσεων στην πράξη, για την επιβολή άνομων στόχων, από κυκλώματα που δρούσαν απροκάλυπτα, ή καλυμμένα. Αυτές οι καταστάσεις όπως προέκυψαν, ουδόλως μειώνουν τούς αγώνες τής κοινωνικής βάσης για την απόκτηση δικαιωμάτων και περιορισμό τής αυθαιρεσίας τής απολυταρχίας κατά την διάρκεια τού ευρωπαϊκού μεσαίωνα. Η επίτευξη τού “Habeas Corpus“, δηλαδή το δικαίωμα τής αυτοδιάθεσης στην σωματική ακεραιότητα, που θεσπίστηκε στην Αγγλία το 1689 και αναγνώριζε το δίκαιον τής προσφυγής σε δικαστήρια σε περίπτωση παράνομης σύλληψης ή κράτησης σε φυλακή, αποτελεί μια σημαντικότατη κατάκτηση, που αναιρέθηκε βάναυσα στις δυτικές χώρες ακόμη και στην εποχή μας με την επιβολή των εναίσιμων δηλητηρίων. Ούτε και ο χαρακτήρας τής εγκαθίδρυσης των νοθευμένων “δημοκρατικών” καθεστώτων μετά την κατάλυση τής φεουδαρχίας, μπορεί να δικαιολογήσει το απάνθρωπο και αυθαίρετο καθεστώς δουλοπαροικίας, που εφάρμοζε αυτή. Στην ουσία όμως, το κίνημα ενάντια στην απολυταρχία, που πατρονάρησαν χειραγωγώντας τις κοινωνικές επαναστάσεις οι τεκτονικές στοές, δεν στόχευε σε πραγματική χειραφέτηση και απελευθέρωση των κοινωνιών. Πέραν ότι αμφισβητήθηκαν και ανατράπηκαν αποκλειστικά οι βασιλικοί οίκοι, που δεν έλεγχε ο ελευθεροτεκτονισμός, τα καθεστώτα που προέκυψαν από επαναστατικές ανατροπές, αντικατέστησαν την απολυταρχία, από την δυσδιάκριτη επικυριαρχία των στοών. Περί αυτού υφίσταται πλουσιότατη ιστορική τεκμηρίωση από σοβαρά πονήματα τής συνωμοσιολογίας, όπως αυτό τής Nesta Webster με τίτλο “Παγκόσμια Επανάσταση” (Εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ). Χαρακτηριστικά, το κύκλωμα που δολοφόνησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν μετά τον πόλεμο Βορείων και Νοτίων, αποσκοπούσε στην μετατροπή των σκλάβων, που δούλευαν στις φυτείες τού Νότου σε φτηνά εργατικά χέρια για την γοργή βιομηχανική ανάπτυξη τού Βορρά, στην βάση τής διατήρησης σκληρών φυλετικών διακρίσεων. Η ρυπαρότητα των “δημοκρατικών” καθεστώτων δεν περιορίζεται μόνον στο πετσόκομμα μιας μακράς σειράς υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων, που κρίθηκαν ανεπιθύμητοι από τα “δημοκρατικά” παρασκήνια (Καποδίστριας, Ίων Δραγούμης, Μεταξάς, Παναγούλης, αδελφοί Κένεντυ, Όλοφ Πάλμε, Άλντο Μόρο κλπ.) αλλά επεκτείνεται στην κατάφωρη νοθεία τής λαϊκής θέλησης, στην βάναυση χειραγώγηση των πολιτικών φρονημάτων, στην εξαγορά συνειδήσεων, στην απροσμέτρητη διαφθορά, στο ξεπούλημα των εθνικών συμφερόντων σε οικονομικά κέντρα, στον παραγκωνισμό των ικανών μέσω κομματικών πελατειακών σχέσεων, στην σύμφυση τής πολιτικής με το έγκλημα, στην σκόπιμη υπερχρέωση των κρατών σε λίγα χρηματιστικά κέντρα, στην μόνιμη επιβολή πολέμων των ισχυρών σε βάρος αδυνάτων και πλείστα άλλα, για να μην αναφερθούμε στο “δημοκρατικό” κοινοβουλευτικό καθεστώς τού σιωνιστικού μορφώματος. Πλην όμως η επίφαση δημοκρατίας, που χαρακτηρίζει τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα, ουδόλως δικαιολογεί την κατάλυσή τους από φασιστικά χτικιά, τούς δικτατορίσκους, που επιβάλλουν σε εξαρτημένες χώρες τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα ισχυρών κρατών εξασκώντας ηγεμονία, ή τις κομμουνιστικές κλίκες, που μακράν απέχουν από να εκφράζουν την λαϊκή θέληση.

  Τον όρο “Καισαρισμός” εισάγει ο Spengler στις τελευταίες σελίδες τού βιβλίου του, χωρίς να τον αναλύει περαιτέρω. Αυτή είναι έκτοτε και η μοναδική αναφορά σε αυτόν τον όρο, εξ όσων γνωρίζω. Η αξία που τού αποδίδω επιλέγεται λόγω των ιστορικών συνεπειών, που θεωρώ ότι είχε αυτή η διατύπωση, στην κυοφορία τού Βλαδίμηρου Πούτιν από ένα μυστικό κέντρο εξουσίας στην Ρωσία, στο οποίον βασικό ρόλο επιτέλεσαν ο Ιωσήφ Στάλιν, οι μυστικές υπηρεσίες ως διάδοχοι τής τσαρικής αστυνομίας “Οχράνα” και κύκλοι ορθοδόξων ζηλωτών ιερέων και μοναχών τής Ρωσικής εκκλησίας. Εκτενή αναφορά έχω κάνει σε αυτό το ζήτημα στο βιβλίο “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας”, καταθέτοντας μια σειρά αξιόλογες ενδείξεις, οι οποίες όμως δεν αποτελούν απτές αποδείξεις, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να υπεισέλθει κάποιος με αυστηρά συγκεκριμένο τρόπο σε διαδικασίας που έλαβαν χώρε με συγκαλυμμένο τρόπο μακράν τής δημοσιότητος. Εξ άλλου αυτή είναι είναι και η πάγια πρόκληση κάθε συγγραφής συνωμοσιολογικού περιεχομένου. Η αποκάλυψη δηλαδή διαδικασιών που εξυφάνθηκαν εν κρυπτώ, χωρίς να μπορεί αυτός που την κάνει, να εισέλθει ο ίδιος στα άδυτα των χώρων όπου προωθούνται αυτές και χωρίς να διαθέτει άμεση μαρτυρία σχετικά από ανθρώπους που συμμετείχαν σε αυτές, καθότι στην αντίθετη περίπτωση πρόκειται για έκθεση πεπραγμένων. (Το βιβλίο αυτό μπορεί να κατέβει ατελώς στο διαδίκτυο από τα gaggets τού ιστολογίου Διόδοτος).

  Μια προσπάθεια ανάλυσης τού όρου που έκανε ο Σπένγκλερ δεν έχει νόημα στα πλαίσια αυτής τής αναφοράς, αφ' ενός λόγω χώρου, αλλά και διότι αυτή εστιάζεται σε κάποια άλλα συμπεράσματα, που θα εξαχθούν από αυτήν την προβληματική. Επίσης μια εκτενής αναφορά στην δράση τού Ιουλίου Καίσαρος και των διαδόχων του Καισάρων δεν θα εξυπηρετούσε προς στιγμήν κάποια σκοπιμότητα, διότι οι συνθήκες τής εποχής και ο γεωγραφικός χώρος που αυτοί έδρασαν είναι πολύ διαφορετικές σε σύγκριση με τα δεδομένα τής σύγχρονης Ρωσίας. Όμως είναι αναγκαίο να γίνει μνεία σε εκείνα τα πολύ βασικά χαρακτηριστικά, που εκτιμώ ότι οδήγησαν τον Σπένγλερ να εισάγει αυτόν τον όρο. Αξίζει να αναφερθεί σχετικά, ότι στην διάρκεια τής σύγχρονης ιστορίας επιβλήθηκαν αυταρχικά καθεστώτα, όπως ο φασισμός στην Ιταλία και στην Γερμανία, που έχαιραν πολύ μεγαλύτερης λαϊκής αποδοχής σε σύγκριση με αρκετά κοινοβουλευτικά καθεστώτα, τα οποία εγγυήθηκαν το καθολικό εκλογικό δικαίωμα και τις πολιτικές ελευθερίες επί χάρτου. Αυτά τα καθεστώτα παρέσυραν μεγάλο μέρος τής κοινωνίας στον κατήφορο τής καταστροφικής τους πολιτικής, στον οποίο αυτό συνέπραξε, όχι μόνον με συναίνεση, αλλά και ακραίο φανατισμό. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να είναι ούτε η μεγάλη κοινωνική αποδοχή, ούτε η αύξηση των κοινωνικών παροχών και τού εισοδήματος, ούτε η υπεράσπιση τής αξίας τής οικογένειας, ούτε η εμμονή σε κάποιες αξίες τού έθνους, εκείνα τα χαρακτηριστικά, που διέπουν την ειδοποιό διαφορά τού Καισαρισμού, έναντι άλλων καθεστώτων που περιόρισαν τις δημοκρατικές διαδικασίες, παρόλο που αυτά όλα αποτελούν στοιχεία τής δράσης του. Θεωρώ, ότι η επιλογή τού όρου αναφέρεται σε δυο δεδομένα: Το ένα είναι η τεράστια αίγλη, που εξασκεί στο σύνολο τής οικουμένης ένας ξεχωριστά προικισμένος και φωτισμένος ηγέτης. Το δεύτερο είναι η ανυποχώρητη αποφασιστικότητά του, να προάγει δραστικά το κοινό καλό, εκκαθαρίζοντας αποτελεσματικά εκείνες τις δυνάμεις, που το επιβουλεύονται και το υποθάλπτουν.

  Μέσα από αυτήν την οπτική, το φαινόμενο τού Καισαρισμού δεν αποδίδεται μόνον στον Πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν, αλλά και στον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτός χαίρει μιας τεράστιας παγκόσμιας ακτινοβολίας, ως πολύ δυναμικός ηγέτης, που προωθεί ένα σπουδαίο και ισχυρό όραμα με αποτελεσματικό τρόπο. Τα χαρακτηριστικά αυτού οράματος του είναι όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως. Πλήρης κατάλυση τού προηγούμενου διεφθαρμένου καθεστώτος, στράγγισμα τού βούρκου, ανάδειξη τού έθνους σε θεμιτή και υπερήφανη βάση με το „make America great again“, προάσπιση των κοινωνικών αξιών και τού θεσμού τής οικογένειας ενάντια στην woke αποσύνθεση, διάχυση εισοδήματος στα ασθενή στρώματα, προάσπιση τής εθνοτικής σύνθεσης τής χώρας από σκόπιμη αθρόα εισροή παρανόμων μεταναστών, φιλειρηνική πολιτική, σεβασμός τής εθνικής υπόστασης όλων των άλλων κρατών.

 

 

  Στην περίπτωση τού Προέδρου Πούτιν επιθυμώ να αναφέρω εκ νέου κάποιες ομοιότητες με τον Ιούλιο Καίσαρα. Πρώτα απ' όλα διακρίνω μια εκπληκτική φυσιογνωμική ομοιότητα. Επί πλέον ο Πρόεδρος Πούτιν σπούδασε νομικά, ενώ ο Ιούλιος Καίσαρ θέσπισε σημαντικό δίκαιο, μέσω μιας μεταρρύθμισης, που αναδιάταξε την περιώνυμη Ρωμαϊκή νομοθεσία. Τόσο ο Καίσαρ, όσο και ο Βλαδίμηρος Πούτιν διεξήγαν σημαντικούς πολέμους, παραμένοντας όμως στο βάθος βαθύτατα φιλειρηνικές ιδιοσυγκρασίες. Και οι δυο επέδειξαν αποφασιστική εμμονή σε συμβιβαστικότητα, ώστε να αποφευχθούν, ή να περιοριστούν αιματηρές συγκρούσεις. Η περιώνυμη διατράνωση τού Ιουλίου Καίσαρος “VEDI VIDI VICI“, „ήλθον είδον ενίκησα”, που αναφέρεται στην κατίσχυση έναντι τού Πομπήιου και των λεγεώνων του στα πλαίσια μιας εμφύλιας σύγκρουσης, ματαιώνοντας με ένα τέχνασμα να δοθεί μια αιματηρή μάχη, είναι χαρακτηριστική. Η πρακτική, που ακολουθήθηκε στον πόλεμο στην Συρία, να προσφέρετε πλήρης αμνηστία σε όσους αντικαθεστωτικούς κατέθεταν τα όπλα, ασχέτως των εγκλημάτων που αυτοί είχαν διαπράξει, μέσω τής εγκαθίδρυσης των “Reconcilation Centers“ (κέντρα συμφιλίωσης) συνέβαλε να ματαιωθεί μεγάλο μέρος των συγκρούσεων. Η ίδια διάθεση χαρακτήριζε όλη την τάση εξεύρεσης συμβιβαστικών λύσεων από την πλευρά τής Ρωσίας στο Ουκρανικό ζήτημα, που μόνιμα απέρριπταν οι δυτικοί.

  Καθίσταται δηλαδή κατανοητό, ότι οι ισχυρές προσωπικότητες των Βλαδίμηρου Πούτιν και Ντόναλντ Τραμπ, που προΐστανται των παγκόσμιων δυνάμεων στον αγώνα για την ανατροπή τής καμπάλ και την εξουδετέρωση τού εωσφορισμού, προσδίδουν σε αυτόν τον αγώνα τα χαρακτηριστικά τού Καισαρισμού, όπως με άκρα διορατικότητα, αλλά και σύνεση στρατηγικής, προέβλεψε ο Oswald Spengler. Πλην όμως αυτή η ιδιότητα, πέραν τής σωτήριας προσφοράς της προς την ανθρωπότητα, δεν παύει να έχει συνέπειες για το μετέπειτα, που αρμόζει να σταθμιστούν εγκαίρως, ώστε να συγκροτηθούν σκέψεις και προβληματισμοί σε σοβαρή βάση για την μελλομτική πορεία. Διότι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η ανατροπή τής καμπάλ, ενώ είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση τής ανθρωπότητος, δεν συνεπάγεται αυτομάτως την πλήρη απελευθέρωσή της. 

  Ο Καισαρισμός αποτελεί μια σύμπραξη δυνάμεων, οι οποίες διαθέτουν την αναγκαία οργανωτική βάση, την τεχνογνωσία, τούς μηχανισμούς, και τα απαραίτητα υλικά μέσα, ώστε να προωθήσουν την εξουδετέρωση τής καμπάλ. Εκ των πραγμάτων αυτές οι δυνάμεις δεν μπορεί παρά να ανήκουν σε υψηλά κλιμάκια τής εξουσίας, τα οποία όμως αναμφιβόλως δεν ελέγχονται από το πάγιο εξουσιαστικό συγκρότημα τής δύσεως, που εξάσκησε παγκόσμια κυριαρχία και τα οποία αντιτέθηκαν σθεναρά στις κύριες επιλογές του, που είχαν ως αιχμή την παγκοσμιοποίηση. Αυτές οι δυνάμεις, από την φύση που διέπει η δομική τους συγκρότηση, δεν ήσαν σε θέση και ως εκ τούτου δεν επιχείρησαν, να κινητοποιήσουν την κοινωνική βάση εκτός των κρατικών δομών. Απευθύνθηκαν σε αυτήν με πλήθος αφυπνιστικών μηνυμάτων, πλην όμως την κάλεσαν να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με συναίνεση και ενδιαφέρον, χωρίς όμως την άμεση δραστηριοποίησή της βάσει κάποιου σχετικού σχεδιασμού. Το “enjoy the show“, το “όπου να είναι καταφθάνει η εκδήλωση τής μεγάλης παρέμβασης με τις δέκα ημέρες τού σκότους” και το “υπάρχουν πολλά που γίνονται, χωρίς να φαίνονται στην επιφάνεια”, ήσαν σλόγκαν και παραινέσεις που επαναλήφθηκαν κατά κόρον, θέτοντας το κοινωνικό σώμα σε στάση αναμονής. Συχνά δόθηκαν κατ' επανάληψη τέρμινα για την μεγάλη απότομη ανατροπή, που όμως ουδέποτε έγινε κάτι θεαματικό, στα πλαίσια μιας διαδικασίας, η οποία μπορεί να είναι μεν αποδεκτή, δεδομένου ότι θα ήταν αφελές από την πλευρά τής Συμμαχίας των Αντιδυνάμεων να αποκαλύψουν το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των παρεμβάσεών τους, πλην όμως αποτέλεσαν μια άνευ προηγουμένου ψυχολογική τραμπάλα για τούς αποδέκτες αυτών των μηνυμάτων. Επί πλέον, οι εξελίξεις που ακολούθησαν, δεν ήσαν καθόλου διασκεδαστικές, παρότι για όσους διέθεταν το αναγκαίο κριτήριο και την αντίστοιχη παρατηρητικότητα, τα βήματα που κλιμάκωναν οι Αντιδυνάμεις ήσαν σε σημαντικό βαθμό με ενθαρρυντικό αποτέλεσμα διαπιστώσιμα. Όσο αφορά την “απόλαυση τής παράστασης” (enjoy the show) μια στημένη ψευδής πανδημία, με αφάνταστα ψυχοφθόρους εγκλεισμούς, επιβολή υποχρεωτικής μασκοφορίας που εξουθένωσε το αναπνευστικό, την αξιοπρέπεια και την υπομονή των ανθρώπων, επιβολή εναίσιμων δηλητηρίων, που αλλοίωσαν τον γονότυπο και έστειλαν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων στον άλλο κόσμο, καταβαράθρωση των κοινωνικών θεσμών, διάλυση τής οικονομικής βάσης, πτωχοποίηση, καταστροφές τού φυσικού περιβάλλοντος και last but not least η ανερχόμενη τρομολαγνία ένεκα της υποβόσκουσας υποτιθέμενης πυρηνικής απειλής, πριόνισαν κανονικότατα τα νεύρα των “θεατών”. Η κοινωνική βάση ανέπτυξε όμως μια δική της άκρως ελπιδοφόρα κινητοποίηση, μέσω των “ψηφιακών μαχητών” στο διαδίκτυο και την ανάπτυξη κάποιων διόλου ευκαταφρόνητων κινηματικών διαδικασιών, όπως η “αντιεμβολιαστική” καμπάνια και άλλες διαμαρτυρίας, που οδήγησαν στην συσπείρωση κάποιων κοινωνικών ομάδων, ως πρωτογενή μαγιά μελλοντικών εξελίξεων.

  Ο Καισαρισμός είναι αναμενόμενο να απαλλάξει την ανθρωπότητα από μεγάλα δεινά που την καταδυναστεύουν. Όμως η απελευθέρωση των ανθρώπων είναι διαδικασία, που σε σημαντικό βαθμό αφορά τούς ίδιους με την ανάληψη πρωτοβουλιών από την μεριά τους. Η χειραφέτηση προϋποθέτει μια βαθιά μεταβολή, που αφορά τόσο την εξωτερική, όσο και την εσωτερική σφαίρα κάθε ανθρώπου και αποτελεί πρόκληση ταυτοχρόνως σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Αυτές οι δυο διαδικασίες δεν μπορούν να συντελεστούν η μια ξεχωριστά από την άλλη, αλλά προϋποθέτουν μια εναρμονισμένη συνδυαστική προσπάθεια. Προϋπόθεση για να συμβεί αυτό το επίτευγμα, είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να ξεπεράσει την λοβοτομή, που έχει επιβληθεί και κυριαρχήσει στην πορεία χιλιετιών. Τέτοιου είδους ζυμώσεις απαιτούν συνειδητή προσπάθεια επί μακρόν, δεδομένου ότι κάτι που επέρχεται έρποντας σε μεγάλη διάρκεια χρόνου, δεν μπορεί να καταργηθείθεί βραχυπρόθεσμα. Είναι όμως δυνατόν, όταν αλλάξουν ριζικά οι συνθήκες, να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την βήμα προς βήμα αναίρεση αυτής τής αδυναμίας, που μετατρέπει τον άνθρωπο σε μονοδιάστατο όν. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι επερχόμενη ριζική καθεστωτική ανατροπή θα παρέχει τις κατάλληλες ευκαιρίες, ώστε να ξεκινήσει μια τέτοια πορεία. Όπως αποκαλύπτει μια σοφή ρήση "όταν γίνουν τα δυο ένα, ο άνθρωπος θα συναντήσει τον πραγματικό εαυτό του".

 

  Τότε οι άνθρωποι δεν θα κληθούν μόνον να επαναπροσδιορίσουν τις εξωτερικές συνθήκες τής ζωής τους, αλλά να ανασυστήσουν κάποιες αλήθειες που φθάνουν σε μεγαλύτερο βάθος. Τον πλέον συγκροτημένο οδοδείκτη για την αποκατάσταση των συνεπειών τής λοβοτομής προσφέρει η Κλασσική Ελληνική Φιλοσοφία και προπάντων τα όσα ο Πλάτων κληροδότησε. Γι αυτό πολεμήθηκε αυτός ανελέητα από τούς θιασώτες τής λοβοτομής και σε αυτόν προσβλέπαν όσοι αντιτάχθηκαν ενεργά σε αυτήν στην πορεία τού χρόνου. Όταν οι έμπιστοι φίλοι του επισκέφθηκαν τον Σωκράτη πριν αυτός θανατωθεί και τού πρότειναν να δραπετεύσει, αυτός τούς απάντησε: "Εσείς, αγαπητοί μου, βαδίζετε προς την ζωή, ενώ εγώ βαδίζω προς τον θάνατο. ΟΠΟΤΕΡΟΙ ΔΕ ΗΜΩΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΑΜΕΙΝΟΝ ΠΡΑΓΜΑ, ΑΔΗΛΟΝ ΠΑΝΤΙ Η ΤΩ ΘΕΩ".

Το θέμα θα συνεχιστεί στο επόμενο, τέταρτο μέρος.

ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

  Στην προηγούμενη ανάρτηση τής πραγματείας τού πρώτου μέρος αυτού τού θέματος, έμεινε ημιτελές το δεύτερο κεφάλαιο, που θα συνεχιστεί εδώ. Επειδή είναι οργανικά συνδεδεμένα όσα έπονται με αυτά που προηγούνται, θεωρώ χρήσιμη μια εκ νέου ανάγνωση αυτού τού κεφαλαίου, ώστε να αποκατασταθεί η ροή τής συλλογιστικής.

   Επικεντρώνοντας τον τίτλο αυτό τού κεφαλαίου στις ζυμώσεις που εκτιμώ ότι προετοίμασαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, κατά την διάρκεια τής οποίας προωθήθηκε η λεγόμενη "ρεφορμιστική" ατζέντα, ως αντικαστάσταση τής προηγούμενης "συντηρητικής", που χαρακτηριζόταν από υπέρμετρο αυταρχισμό, είχα σκοπό να πραγματευθώ τα κύρια σημεία που αφορούν την πορεία τής "Σχολής τής Φρανκφούρτης" και στην τομή που επιχείρησε στην συνέχεια ο καθηγητής Karl Popper, έχοντας ασχοληθεί ήδη με τις πηγές, στις οποίες σκόπευα να στηρίξω τις αναφορές μου. Πλην όμως, στην μέχρι στιγμής ανάπτυξη αυτού τού κεφαλαίου, επέκτεινα την προβληματική, που είχε προηγηθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο, το οποίο επικεντρωνόταν στον Oswald Spengler και στο βιβλίο του "Η Πτώση τού Δυτικού Πολιτισμού", κάνοντας μια κιτική των απόψεών του, που στηριζόταν στις θεωρητικές διαπιστώσεις τού Jan McGilchrist σχετικά με την λειτουργία των δυο λοβών τού εγκεφάλου. Αυτή η αναφορά όμως δεν σχετιζόταν άμεσα με την προβληματική αυτού τού κεφαλαίου και προέκυψε αυθόρμητα, από μια σειρά διαπιστώσεις πού έγιναν κατά την διάρκεια τού ξεκινήτος τής παράθεσής του, ενώ θεματολογικά αυτές ανήκαν στο προηγούμενο κεφάλαιο. Έτσι αρχικά θεώρησα σκόπιμο, να αναδιατάξω τα κεφάλαια εκ νέου, μεταφέροντας αυτά που είχαν γραφεί στο δεύτερο κεφάλαιο σε μια προέκταση τού προηγούμενου, μια και ήσαν έξω από την θεματολογία που είχε επιλεγεί. Όμως, βρισκόμενος σε μια έντονη κυοφορία σκέψεων και συλλογισμών, κάποια εσωτερική παρόρμηση με οδήγησε να αφήσω κατ' αρχήν το κείμενο όπως αυτό είχε. Διαισθανόμουν, ότι κάποιες σκέψεις, που μπορεί να ήσαν σημαντικές, ήσαν υπό κυοφορία και ότι ήταν προτιμώτερο να περιμένω αυτές να κατασταλάξουν, πριν προβώ σε οποιαδήποτε αναπροσορμογή.

  Έτσι συνέχισα την ανάγνωση τού βιβλίου τού Mc Gilchrist, τον τίτλο τού οποίου αναφέρω στην προηγούμενη ανάρτηση, η οποία είναι ιδιαίτερα επίπονη, λόγω τής έκτασης τού βιβλίου (850 σελίδες) αλλά και τής πολύ προηγμένης γλώσσας που αυτός χειρίζεται, δεδομένου ότι πριν ασχοληθεί αυτός με την νευροψυχολογία, κατείχε έδρα φιλολογίας. Η σχετικά αργή επεξεργασία τού κειμένου του, μού παρείχε την δυνατότητα να στοχάζομαι περισσότερο στα νοήματα που αυτός παραθέτει. Έτσι πολύ σύντομα, μελετώντας το επόμενο κεφάλαιο τού βιβλίου του, που ασχολείται με το ζήτημα τής αντίληψης και τής προσοχής (The Nature of Attention) προσέκρουσα σε μια σειρά εξέχουσας σημασίας εντοπισμούς του σχετικά, ο στοχασμός επί των οποίων με οδήγησε σε μια σειρά διαπιστώσεις, που θεωρώ ότι έχουν τεράστιες συνέπειες στην σφαίρα τής νόησης, με καταλυτικές προεκτάσεις στον τρόπο που δομούνται οι ιδεολογίες, οι πολιτικές επιλογές, αλλά και ανθρώπινη συμπεριφορά γενικότερα. Ήταν σαν να άνοιξε ξάφνου, μια νέα θύρα, που μού αποκάλυπτε μια πρωτόγνωρη θέαση σε ζητήματα, που με είχαν απασχολήσει έντονα στο παρελθόν, αποκαλύπτοντας μου αλληλουχίες και μηχανισμούς σχετικά με τον εντοπισμό και την ερμηνεία δεδομένων, που πάσχιζα προηγουμένως να εισχωρήσω, χωρίς να μπορέσω να καταλήξω σε κάποιο απτό συμπέρασμα μέχρι τότε. Ιδιαίτερα στην πορεία των τριών τελευταίων ετών είχα μελετήσει μια σειρά βιβλία που αφορούν την λειτουργία τού εγκεφάλου, τόσο τής Ελληνικής, όσο και τής Γερμανικής και Αγγλικής σύγχρονης βιβλιογραφίας, χωρίς όμως να μπορέσω να συνάγω κάποια σημαντικά χρήσιμα συμπεράσματα. Αφετηρία για αυτήν την διερεύνηση στάθηκαν τα όσα έχω μελετήσει και αναφέρει σχετικά με την λειτουργία τής επίφυσης και την τεράστια επίδραση που έχει αυτή στην διαμόρφωση καταστάσεων, τόσο εσωτερικών, όσο και εξωτερικών. Αυτές οι επιγνώσεις με είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα, ότι σημαντικότατες λειτουργίες τού ψυχοσωματικού συγκροτήματος που ονομάζεται άνθρωπος έχουν οργανική έδραση, οπότε και άλλες περιοχές τού εγκεφάλου, πέρα από την επίφυση, δεν μπορεί παρά να αποτελούν την υλική βάση ψυχικών, πνευματικών και νοητικών διαδικασιών εξέχουσας σημασίας, που υπερβαίνουν τα ατομικά δεδομένα και διαχέονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θεώρησα, ότι η ιχνηλάτηση των εγκεφαλικών λειτουργιών, στην βάση μιας πραγματιστικής θεώρησης, η οποία όμως δεν καταντάει ρεντουκτιονιστική, όπως την προωθεί και ο Mc Gilchrist, δεν μπορεί παρά να έχει καθοριστικές συνέπειες στα πλαίσια τού κοινωνικού ακτιβισμού, για την προώθηση γενικότερων ανατροπών.

  Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα προσφάτως, μακράν απέχουν από το να εξηγούν τον τεράστιο γρίφο που αποτελεί η συνείδηση σε συνδυασμό με τις εγκεφαλικές λειτουργίες στο σύνολό τους. Φρονώ όμως, ότι η συγκεκριμένη σημασία τους είναι ανάλογη με αυτήν που υπέχει η επίφυση. Σχετικά με την επίφυση έχει ξεπεραστεί εδώ και μερικά χρόνια το πέπλο άγνοιας και σιωπής που την κάλυπτε. Και αποτελεί ευτυχές δεδομένο, ότι αρκετοί κοινωνικοί ακτιβιστές, έχουν ασχοληθεί, λαμβάνοντας αφετηρία από την σχετική προβληματική με τον δημιουργικό οραματισμό στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων. Θεωρώ, ότι όποιος παρακολουθήσει την πορεία αυτής τής σελίδας, μπορεί να διαπιστώσει την συνεισφορά της στην ανάδειξη αυτής τής προβληματικής, που δεν είναι ευκαταφρόνητη. Σε αυτήν την ανάρτηση εκτιμώ, ότι τίθενται κάποια σημαντικά ζητήματα, σχετικά με την λειτουργία τής συνείδησης, την διαδικασία τής νόησης και τις συνέπειές τους στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων, τόσο όσον αφορά την κατανόηση και ερμηνεία δεδομένων τής ανθρώπινης συμπεριφοράς, με απώτερη αιχμή την πολιτική, όσο και την εκπόνηση συγκεκριμένων ουτοπιών για την διαμόρφωση τού μέλλοντος, που αξίζει να προβληματίσουν.

  Μέσα από αυτήν την οπτική, τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την “ασυμμετρία” τού εγκεφάλου και τον επιμερισμό των λειτουργιών στον δεξιό και τον αριστερό λοβό, ως άπτοντα άμεσα και καθοριστικά την διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών και τον καθορισμό στόχων, διέπουν σε σημαντικό βαθμό την διαμόρφωση τού παρόντος κεφαλαίου, που αναφέρεται σε αυτούς που προετοίμασαν στις δεκαετίες που προηγήθηκαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Μέσα από αυτό το πρίσμα προκύπτει ως σκόπιμη και λειτουργική η διάταξη, που δόθηκε εξ αρχής στην δομή τού κειμένου, οπότε αυτή παραμένει ως έχει.

 

2. ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ – ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  Ο Mc Gilchrist καταγράφει στο κεφάλαιο περί “λειτουργίας τής ασυμμετρίας τού εγκεφάλου” και στο περί “προσοχής” κεφάλαιο που το ακολουθεί στο βιβλίο του μια κοινότυπη διαπίστωση τής ζωολογίας και τις αντίστοιχες διαπιστώσεις που προκύπτουν από αυτήν, οι οποίες όμως είναι σημαντικέ σε σχέση με την έρευνα που αυτός προωθεί. Ο χωρισμός τού εγκεφάλου σε δυο λοβούς είναι κοινός σε όλα τα όντα τού ανώτερου ζωικού βασιλείου που διαθέτουν εγκέφαλο, όπως τα ζώα, τα πτηνά και τα ερπετά. Ενώ τα ζώα δεν διαθέτουν λογικές λειτουργίες όπως ο άνθρωπος, οι οποίες σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τής φυσιολογίας εδράζονται στο πρόσθιο μέρος των λοβών, είναι και αυτά υποχρεωμένα να προβαίνουν σε δραστηριότητες με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών τους. Αυτή η διαδικασία επιβάλλει να εστιάζουν την όρασή τους σε συγκεκριμένα σημεία τού χώρου, ενώ ταυτοχρόνως υποχρεώνονται να έχουν μια γενική επισκόπηση τού πεδίου. Και στα ζώα ο δεξιός λοβός συνδέεται με τον αριστερό οφθαλμό, ενώ ο αριστερός λοβός συνδέεται με τον δεξιό οφθαλμό. Για να τραφεί πχ. ένα πουλί, είναι συχνά υποχρεωμένο να εστιάσει την προσοχή του σε ένα σπόρο. Ταυτοχρόνως όμως υποχρεώνεται να έχει επισκόπηση τού συνολικού πεδίου, ώστε να μπορεί να εντοπίσει κινδύνους, που μπορεί να υπάρχουν σε αυτό. Για να ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη απαιτείται μια συνεργία δεξιού και αριστερού λοβού, δεδομένου ότι και στα ζώα, όπως και στον άνθρωπο, ο αριστερός λοβός επιτελεί εστιασμό τής πρόσληψης στα επί μέρους συγκεκριμένα, ενώ ο δεξιός επιτελεί γενική εποπτεία τού πεδίου, αναδεικνύοντας τούς αμοιβαίους συσχετισμούς και τις διασυνδέσεις. Αυτή η συνεργεία των δυο λοβών, οι οποίοι είναι μεν μεταξύ τους ασύμμετροι, προσδίδουν στον εγκέφαλο ως συνολικό όργανο μια ισοβαρή αρμονία λειτουργιών, που είναι σε θέση να ικανοποιεί το σύνολο των απαιτήσεων τής προσοχής, που είναι αναγκαίον να καταβάλλεται. Έτσι, ο εγκέφαλος λειτουργεί σύμμετρα, κατ' αναλογίαν τού μαθηματικού όρου “αντισυμμετρική αρμονία”, όσο αφορά τον επιμερισμό των λειτουργιών στους δυο λοβούς.

  Η “αντισυμμετρική αρμονία”, που χαρακτηρίζει τις λειτουργίες τού εγκεφάλου στα ζώα διέπεται από το ένστικτο. Στην περίπτωση όμως τού ανθρώπου αυτή η διαδικασία περιπλέκεται, δεδομένου ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από ψυχικές, νοητικές και πνευματικές λειτουργίες, που μπορούν να αντεπιδρούν στα ένστικτα και ως ένα βαθμό να τα προσαρμόζουν, ή ακόμη και να τα περιορίζουν. Βεβαίως, κάποια ζώα, ειδικά τα πλέον προηγμένα και μάλιστα αυτά που έχουν αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με το ανθρώπινο περιβάλλον, χαρακτηρίζονται και αυτά από ένα είδος “ψυχισμού”, που είναι σε θέση να αντεπιδρά στα ένστικτα. Υπάρχουν περιπτώσεις σκύλων, που είχαν αναπτύξει πολύ έντονες σχέσεις με τούς ανθρώπους που τους είχαν στο περιβάλλον τους και όταν αυτοί απεβίωσαν, αυτά εκδήλωσαν φαινόμενα θλίψης και μαρασμού, με αποτέλεσμα να μην δέχονται τροφή για ένα διάστημα, παραμερίζοντας το αντίστοιχο ένστικτο. Επίσης τα κυνηγετικά σκυλιά επιδεικνύουν επιθετικότητα ενάντια στα θηράματα, που δεν σχετίζεται με τις άμεσες ανάγκες τής δικής τους τροφής. Γενικά οι εκπαιδευτές σκύλων, εφαρμόζοντας μεθόδους ελέγχου τής συμπεριφοράς, που στηρίζονται κυρίως σε προσφορά ανταμοιβών και σε επιβολή τιμωριών, μπορούν να κατευθύνουν και να προσαρμόζουν τα ένστικτά τους. Στην περίπτωση των ανθρώπων, επειδή τα περιθώρια παρεμβάσεων σε πλαίσια ελέγχου και διαμόρφωσης συμπεριφορών είναι ιδιαίτερα αυξημένα και κυρίως με μεθόδους που υποβάλλουν, χωρίς να γίνονται άμεσα αντιληπτές, ο ετεροκαθορισμός και η χειραγώγηση αποτελούν σήμα κατατεθέν των εξουσιαστικών συστημάτων. Σε αυτά τα πλαίσια οι άνθρωποι συνήθως αγόμαστε και φερόμεθα, ενώ έχουμε την ψευδαίσθηση τού αυτεξούσιου. Αυτό ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που νομίζουμε, ότι αντιστεκόμαστε στους αφεντάδες μας και στα κακώς κείμενα, δεδομένου ότι το σύστημα συχνά προετοιμάζει λούκια και τρόκολα ελεγχόμενης “αμφισβήτησης”. (Τρόκολο είναι η συσκευή πίεσης των σταφυλιών, με στόχο την εξαγωγή τής τελευταίας ποσότητας μούστου αφού αυτά πατηθούν). Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα κάνει μνεία στην περιγραφή τού τρόπου, που η μακρόχρονη προσαρμογή των ενστίκτων καταγράφεται στον γενετικό κώδικα και μεταβιβάζεται στους απογόνους, που παραθέτει στο μνημειώδες βιβλίο του “Περί τού ούτως αποκαλούμενου 'κακού'” (Über das sogenannte Böse) ο βιολόγος Konrand Lorenz. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ιδιαίτερη σημασία έχει ο εντοπισμός τού Mc Gilchrist, ότι όταν η λειτουργία ενός από τούς δυο λοβούς εφαρμόζεται με έμφαση επί μακρόν σε βάρος τής λειτουργίας τού άλλου, τότε αυτός κυριαρχεί αυτομάτως και μονίμως στις εγκεφαλικές λειτουργίες, παραμερίζοντας σε σημαντικό βαθμό τον άλλο λοβό. 

  Τα προηγούμενα αποτελούν εντοπισμούς τής φυσιολογίας, που ενώ είναι σημαντικές και οπωσδήποτε, όχι μόνον επηρεάζουν την διαδικασία τής πρόσληψης, αλλά διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό την συνείδηση, παρ' όλα αυτά έμμεσα μόνον μπορούν να συμβάλλουν στην τροποποίηση τής σφαίρας, που καθορίζονται οι κοινωνικές και πολιτικές επιλογές των ανθρώπων. Όμως ο Mc Gilchrist προχωράει σε ένα επί πλέον εντοπισμό, με αφετηρία τα προηγούμενα, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΟΣ. ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ, Ο ΔΕΞΙΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΟΣ, αντιπαραβάλλοντας τον απομωνοτισμό στην θεωρηση, που επενεγεί ο αριστερός λοβός, στην συνάφεια, που επενεγεί ο δεξιός.   Αυτούς τούς εντοπισμούς τού συγγραφέα μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος στο βιβλίο του “The Master And His Emissary“ (“Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του”) τον σύνδεσμο για κατέβασμα τού οποίου έχω δώσει σε προηγούμενη ανάρτηση και απαναλαμβάνω εδώ:

 

https://archive.org/details/the-master-and-his-emissary-the-divided-brain-and-the-making-of-the-western-world 

Γράφει σχετικά ο Mc Gilchrist:

„Το δεξιό ημισφαίριο διέπει την αναπνοή και την προσαρμοστικότητα τής προσοχής, ενώ το αριστερό ημισφαίριο την εστιάζει στο συγκεκριμένο. Αυτό έχει σαν συνέπεια να βλέπει το δεξιό ημισφαίριο τα πράγματα στην ολότητά τους, καθώς και τούς συσχετισμούς μεταξύ τους, ενώ το αριστερό ημισφαίριο βλέπει τα πράγματα αποκομμένα από τον περίγυρό τους και απομονωμένα στα μέρη εξ ων αυτά συντίθενται, τα οποία στην συνέχεια η σύνολη λειτουργία τού εγκεφάλου επανασυνθέτει στην συνολική τους ολότητα....

...Η απόδοση τής προσοχής δεν είναι απλά μια ακόμη λειτουργία δίπλα στις υπόλοιπες νοητικές λειτουργίες. Η οντολογική της βάση είναι κάτι που προηγείται των άλλων λειτουργιών, ακόμη και τού τρόπου που ορίζουμε τα πράγματα. Το είδος τής προσοχής που εφαρμόζουμε στην διαδικασία πρόσληψης τού κόσμου ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΟΣΩΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ και την βαθύτερη υπόσταση τού κόσμου, εντός τού οποίου οι υπόλοιπες λειτουργίες λαμβάνουν χώρα, ρυθμίζοντας τον τρόπο ύπαρξης των πραγμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια ο τρόπος που κατευθύνουμε την προσοχή μας, διαμορφώνει μέσω τής πρόσληψης, τούς όρους που κάθε τι πραγματώνεται στην συνείδησή μας. Στην περίπτωση πχ. που κάποιος είναι ένας φίλος μου, ο τρόπος που προσαρμόζεται η προσοχή μου είναι διαφορετικός από ότι θα συνέβαινε στην περίπτωση που αυτός είναι εχθρός μου, ο εργοδότης μου, ένας ασθενής που εξετάζω, ο ύποπτος μιας εγκληματικής πράξεως που καλούμαι να διερευνήσω, ή ο εραστής μου. Ο τρόπος που κατευθύνω την προσοχή μου σε κάποιον, ρυθμίζει τα χαρακτηριστικά τής κάθε επερχόμενης πρόσληψης με διαφορετικό τρόπο, χωρίς αυτό να καθορίζεται αποκλειστικά από τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά αυτού που προσλαμβάνεται... (Σελίδα 51)

Ο τρόπος δηλαδή που αποδίδεται η προσοχή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, επηρεάζει σημαντικά τόσο το αποτέλεσμα τής πρόσληψης, όσο και τις ακόλουθες νοητικές συνέπειες. 

  ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΝΕΡΓΗΣΕ Η ΕΝΤΕΧΝΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΛΟΒΟΤΟΜΗ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟ "ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΕΣ" ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΑΖΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ, ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΠΡΟΤΑΧΘΗΚΕ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ Η ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.

  Βάσει των προηγούμενων, εάν η λοβοτομή υποβιβάσει τις λειτουργίες τού αριστερού ημισφαιρίου, τότε ο άνθρωπος διέπεται από υπέρμετρο ατομισμό, παραβλέποντας την ανάγκη κοινωνικής συνοχής στα πλαίσια τής υγιούς συλλογικότητος. Εάν υποβιβαστεί το δεξιό ημισφαίριο, τότε ο άνθρωπος προσβλέπει ανισοβαρώς στην προώθηση ζητημάτων, που προσανατολίζονται στην συλλογική του υπόσταση, έτοιμος να αποδεχθεί βάναυσο υποβιβασμό τής ατομικότητός του, που μπορεί να φθάσει μέχρι την πλήρη εκμηδένισή της. Επειδή οι αντίστοιχες διαδικασίες, συνοδεύτηκαν από ανάλογο φανατισμό, ο οποίος δεν επιβλήθηκε πάντοτε μέσω βιαίων μέσων, αλλά κυρίως μέσω προπαγάνδας, καθίσταται κατανοητό και η ζοφερή συνέπεια των αδιεξόδων, που προέκυψαν στην πορεία τού χρόνου. 

  Σύμφωνα προς αυτήν την συλλογιστική, φρονώ ΟΤΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, ΠΛΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΕΡΑΙΣΕΩΝ, ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΠΙ ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΒΑΣΕΩΣ, ΩΣ ΑΣΥΜΜΕΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΥΠΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ. 

  Το μεν κεφαλαιοκρατικό σύστημα στηρίχθηκε στον άκρατο ατομισμό και στον ανταγωνισμό μεταξύ των μελών τής κοινωνίας, προωθώντας την άποψη, ότι οι λειτουργίες τής ελεύθερης αγοράς είναι σε θέση να εξομαλύνουν αφεαυτού τα επερχόμενα βαθιά λειτουργικά αδιέξοδα, που παρουσιάζονται στην πορεία, ισχυριζόμενο εσφαλμένα, ότι το “κοινωνικό κράτος” θα ήταν σε θέση να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες που επέρχονται και ο συνεχώς αυξανόμενος καταναλωτισμός θα ήταν σε θέση να εκπληρώσει τις προσδοκίες τής κοινωνίας για ευημερία, στα πλαίσια μιας ανθρώπινης ζωής.

   Αντιστοίχως ο κομμουνισμός στηρίχθηκε σε μια μονόπλευρη τάση προώθησης τής συλλογικότητος, με υποτιθέμενο στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, παραμερίζοντας πλήρως την ατομική πρωτοβουλία και υποβιβάζοντας τον πολίτη σε υποχείριο γραφειοκρατικών ομάδων, που εγγυούνταν δήθεν την “ιδεολογική καθαρότητα”, τουτέστιν την άνωθεν διαμόρφωση τής συνείδησης αλλά καρτ.

  Αυτοί οι εντοπισμοί είναι αναγκαίον να προηγηθούν τής κριτικής προσεγγίσεως εκείνων των δυνάμεων, που προώθησαν στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου “ρεφορμισμού” την εξουδετέρωση τού πάγιου παραδοσιακού περιεχομένου τόσο τής αριστερής όσο και τής δεξιάς ιδεολογίας, όπως η Σχολή τής Φρανκφούρτης, η προπαγάνδα τής “Ανοικτής Κοινωνίας” και οι παρεμβάσεις τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (συμπεριλαμβανομένων και των συναφών με αυτήν δομών, όπως η “Τριμερής Επιτροπή”). Και αυτό, για να δειχθεί, ότι αυτό που αλλοίωσε συστηματικά η εν λόγω καμπάνια, δεν ήταν κάτι που προϋπήρχε σε υγιή βάση, αλλά ήταν κάτι πού ήταν πειραγμένο εξ αρχής, ως αποτέλεσμα που στηρίζεται σε εγκεφαλική λοβοτομή.

  Η λοβοτομική φύση των δυο κυρίαρχων ιδεολογιών και η ασύμμετρη και μη αρμονική διάταξη τού κεντρικού άξονα που τα διέπει, καταγράφηκε με γλαφυρό τρόπο, που αμφότερα μαστίζονται στην σύγχρονη εποχή. Το μεν κεφαλαιοκρατικό σύστημα κατέληξε στον τούρμπο-καπιταλισμό τής παγκοσμιοποίησης, με την μόνιμη επιβολή επιθετικών πολέμων (perpetual aggression) και την μόνιμη υπερχρέωση των κρατών (perpetual depth). Τα δε κομμουνιστικά μπλοκ τής όποιας κοπής, φθάνοντας σε αξεπέραστα αδιέξοδα, αποφάσισαν να καταργήσουν την σοσιαλιστική οργάνωση τής οικονομίας, που αποτελεί την πεμπτουσία τού Μαρξισμού, επαναφέροντας (μετ' εμποδίων) την οικονομία τής “ελεύθερης αγοράς”. Ειδικά, η έντονη αποτυχία τής αριστερόστροφης λοβοτομής, εκδηλώθηκε στην σφαίρα τής συνείδησης, τον επαναπροσδιορισμό τής οποίας προς μια άδολη συλλογικότητα αξίωσε ο Μαρξισμός, με το πολιτικό πρόταγμα τής “οικοδόμησης τού νέου ανθρώπου” που διακήρυξε. Η μαζική άνοδος τού νεοφασισμού στην Ανατολική Γερμανία μετά την κατάργηση τού σοσιαλιστικού καθεστώτος και η οργιώδης επικυριαρχία τής μαφίας στην γειτονική Αλβανία είναι μέρος μόνον από τα χαρακτηριστικά φαινόμενα, που αποδεικνύουν, ότι όταν αποκοπεί το ένα ημισφαίριο τού εγκεφάλου από το άλλο, όσο κι αν λουστραριστεί αυτό, δεν μπορεί να αποφύγει την σήψη. Ο άνθρωπος αποτελεί την κορωνίδα τής Θείας Δημιουργίας επάνω σε αυτόν τον πλανήτη και κάθε “διορθωτική” παρέμβαση σε αυτήν, είτε ιδεολογικής – καθεστωτικής μορφής, είτε με παρεμβάσεις στον γονότυπο, είτε μέσω τού λεγόμενου “μετανθρωπισμού”, μπορεί να παράγει μόνον τερατογενέσεις.

  Ακόμη και οι προσπάθειες επαναφοράς προηγούμενων μοντέλων στα κεφαλαιοκρατικά δεδομένα από τα μέσα τής δεκαετίες τού '80, που είχε καταργήσει η "ρεφορμιστική" ατζέντα, όπως ο λεγόμενος "φιλελευθερισμός" τής "Σχολής τού Σικάγου", που προώθησε την εκ νέου ιδιοτικοποίηση σημαντικών κλάδων τής οικονομίας, που ήσαν υπό κρατική ιδιοκτησία, όπως και η υπέρμετρη μιλιταριστική επιθετικότητα, που επέβαλε στην διεθνή κονίστρα η ομάδα των "νεοσυντηρικών" (neocons) αντί να εκτονώσουν τις δυσμορφίες και τα αδιέξοδα που είχαν συσσωρευτεί, τα όξυναν πολύ περισσότερο. Το "τέλος τής ιστορίας", που διακήρυξε ο αλητάμπουρας αυτής τής φράξιας, δεν ήταν παρά η επερχόμενη παταγώδης χρεοκοπία τής λοβοτομής σε παγκόσμια κλίμακα, με μοιραίες συνέπειες για τούς θιασώτες της.

  Όμως θα ήταν άδικο και ελλειπές, εάν στα πλαίσια τής κριτικής που γίνεται, δεν γινόταν επίσης και αναφορά σε μια σειρά πολιτικές παρεμβάσεις στην πορεία τού χρόνου, που είχαν κάτά βάση θετικό προσανατολισμό και συνέβαλαν σημαντικά με οφέλιμο τρόπο, τόσο στην διαδικασία τής αφύπνισης, όσο και στην προώθηση μέτρων, που έμπρακτα αμφισβητούν και σε σημαντικό βαθμό ανατρέπουν τα αδιέξοδα που συσσωρεύονται, προσφέροντας ελπιδοφόρα εναλλ;ακτική διέξοδο. Σε αυτά φρονώ, ότι συγκαταλέγεται το φαινόμενο τής "Λαϊκής Δεξιάς", ο "Ρωσικός Καισαρισμός", η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τον Πρόεδρο Τραμπ και η σύμπραξη των BRICS. Όπως επίσης υπάρχουν κάποια καθεστώτα, στα οποία μπορεί να ασκηθεί μεν κριτική από πολλαπλές πλευρές, όμως δεν παύουν να επηρεάζουν με πολύ θετικό τρόπο τις διεθνείς εξελίξεις, όπως τα καθεστώτα στο Ιράν, στην Συρία, αλλά και σε άλλες χώρες. Και ενώ αναμφίβολα, όλοι αυτοί που απαρθμούνται προηγουμένως, μπορεί να αξίζουν γενικά αποδοχής, ή και επικρότησης, πλην όμως δεν παύουν, κατά την γνώμη μου, να χαρακτηρίζονται και από αδυναμίες, στις οποίες αρμόζει να στρέψουμε την προσοχή μας, στα πλαίσια τής προσπάθειας να βρούμε ως κοινωνική βάση νέους, φρόνιμους βηματισμούς.

 

 

   Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Κομμουνισμός, ως δεξιόστροφη λοβοτομή, δεν μπόρεσα ποτέ να βρει ισχυρή απήχηση στις δυτικές χώρες, όπου αναπτύχθηκε επί σειρά αιώνων ο ρασιοναλισμός, που στηρίζεται ανισοβαρώς στο αριστερό ημισφαίριο. Τουναντίον αυτός μπόρεσε να επικρατήσει σε χώρες που είχαν προηγουμένως έντονη επιρροή των θρησκειών, όπως συνέβη στην Ρωσία και στην Κίνα, επειδή η θρησκείες στηρίζονται στο δεξιό ημισφαίριο, όχι όμως πάντοτε ανισοβαρώς. Η ανάπτυξη τού Ισλάμ στον Αραβικό χώρο κατά την πρώιμη περίοδο, όπου δίπλα στην θρησκεία άνθισαν τα γράμματα και οι γνωστικές διαδικασίες, δείχνει, ότι είναι κάλλιστα δυνατόν μια θρησκεία να αναπτυχθεί ισοβαρώς σε εγκεφαλικά πλαίσια, εφόσον αυτή δεν διεκδικεί την περιθωριοποίηση των λοιπών νοητικών ζυμώσεων. Τουναντίον, σε χώρες με έντονο θρησκευτικό παρελθόν, είναι δύσκολο να εισχωρήσει ο κοινοβουλευτισμός αγγλοσαξονικού τύπου, ως αριστερόστροφη λοβοτομή. 

 Σε σχόλιο σε σχετικά πρόσφατη ανάρτηση στο ιστολόγιο "Διόδοτος", έγραψα σχετικά με την παρέμβαση των ρεφορμιστών τα εξής:

  Η πρώτη μέθοδος που χρησιμοποιούν όλα τα αντικοινωνικά καθεστώτα για την διατήρηση τής εξουσίας τους έγκειται στην πάγια σύγχυση των συνολικών πολιτικών (και όχι μόνον) εννοιών, που έχει σκόπιμα επιβληθεί σε όλες τις χώρες τής δύσεως, υπό την αιγίδα τού ιδρύματος ρόκφελερ και τής “αγγλικής βασιλικής εταιρείας” (royal society) συμπεριλαμβανομένων και τού πλέγματος από πολλά παρακλάδια αυτών των δομών, όπως το “ινστιτούτο τάβιστοκ” κ.ά. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε στις αρχές τής δεκαετίας τού 1920 με κύριους μοχλούς την Σχολή τής Φρανκφούρτης, στην συνέχεια την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και τον καθηγητή Karl Popper, κύριος μαθητής τού οποίου είναι ο τζορτζ σόρος. Η δράση αυτών των δομών οδήγησε στον πλήρη αποχρωματισμό των διαφόρων πολιτικών παρατάξεων, μετατρέποντας σε ομογενοποιημένο αμάλγαμα όλους τους διαφορετικούς και προηγουμένως αντιτιθέμενους πολιτικούς χώρους μεταξύ τους, με αποτέλεσμα στην σύγχρονη φάση οι διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις να μοιάζουν μεταξύ τους σαν σταγόνες νερού, ασχέτως ποια πολιτική ταμπέλα έκαστη εξ αυτών προφασίζεται.
  Η πρώτη τομή επιχειρήθηκε με την Σχολή τής Φρανκφούρτης στην Γερμανία, αρχής γενομένης το 1923, που μεταποίησε τον κορμό τής Ευρωπαϊκής αριστεράς, με εξαίρεση τα αριστερά κινήματα σταλινικής κοπής, από χώρο εκδήλωσης των πολιτικών προταγμάτων τού εργατικού κινήματος, σε συνονθύλευμα αληταμπουρίας ενάντια στις παραδοσιακές αξίες, προωθώντας ένα εκφυλισμένο και παρακμιακό δικαιωματισμό. Στην συνέχεια η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ από την ίδρυσή της το 1972 και εντεύθεν προώθησε μέσω τής επιβολής των λεγόμενων “ρεφορμιστών” σε βάρος των “συντηρητικών” μια αντίστοιχη ατζέντα, με στόχο την άλωση τής δεξιάς και την μετατροπή της στην άλλη πλευρά τού νομίσματος τής ξεπεσμένης συστημικής αριστεράς, με πρότυπο όσα πρόβαλε η Σχολή τής Φρανκφούρτης. Θεωρητικός εγκέφαλος αυτής τής πορείας ήταν ο καθηγητής τού πανεπιστημίου τού Λονδίνου και άλλων βοϊδοσχολών, που ως υποτιθέμενος φιλόσοφος έδρασε με κύριο μοχλό το βιβλίο “Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της”.

  Το εξέχον μέλος τής Σχολής τής Φρανκφούρτης δεν ήταν σε θέση να διανοηθεί τις συνέπειες τού τίτλου "Ο Μονοδιάσταος Άνθρωπος", που έδωσε στο βιβλίο του, με το οποίον έκανε μια μπανάλ κριτική στα χιλιοειπωμένα δεδομένα την μιντιοκρατίας. Με αυτόν τον τίτλο αναιρούσε στην πράξη τα επιχειρήματα τής "σχολής" που ανήκε, τα οποία ήσαν έντονα μονοδιάστατα, ως ακρεφνώς λοβοτομικά. Αλλά σχετικά με τα αυτά θα γίνει αναφορά στο τρίτο μέρος, που θα γίνει παρουσίαση αναλυτικότερα σε όσα αφορούν την ¨Σχολή τής Φρανκφούρτης". Σε όσους επιθυμούν να ασχοληθούν προκαταβολικά με αυτό το θέμα, προτείνω την ενασχόληση με το πολύ καλό άρθρο σχετικά στην ιστοσελίδα "terrapapers":

 https://terrapapers.com/scholi-tis-frankfourtis-kritiki-theoria/

 

ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK

  

 1. Η ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΩΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ

  Μεταθέτω χρονικά την συνέχιση τού θέματος τής προηγούμενης ανάρτησης με τίτλο “Κρίσιμη Φάση”, που αφορά την επικαιρότητα, για να καταθέσω ένα σύνολο απόψεων, που επιχειρούν να εισχωρήσουν σε μεγαλύτερο χρονικό βάθος. Η ακραία κρισιμότητα που χαρακτηρίζει την τρέχουσα φάση αναφορικά με τα πάντα που αφορούν την ζωή μας, αποτελεί την κορυφή ενός παγόβουνου, που έχει συγκροτηθεί συστηματικά σε μια πορεία εκατό και πλέον ετών. Ενώ ανιχνεύοντας το παρελθόν είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμος ο εντοπισμός κάποιων κομβικών σημείων, που εκδηλώθηκαν σε αυτήν την χρονική διάρκεια και καλούπωσαν την δομή των εξελίξεων, τουλάχιστον για τον γράφοντα, δεν είχε διαπιστωθεί μέχρι προσφάτως η οργανική αλληλουχία μεταξύ τους στην βάση τής συνέχειας, που διαμόρφωσε βήμα προς βήμα το γενικό σχέδιο των εξουσιαστών για την ποδηγέτηση τής εξέλιξης.

  Ο Τζορτζ Όργουελ είχε καταγγείλει το 1949 την πλήρη διαστροφή τής γλώσσας με ορίζοντα το 1984 βάσει τού „new speak“, με το οποίον οι όροι της δεν ανταποκρίνονται πλέον στις έννοιες που αυτοί αντιστοιχούν, αλλά αποδίδουν το αντίθετό τους. Στα σαράντα όμως χρόνια που πέρασαν μετά το 1984 έχει επιβληθεί πλέον ένα στάδιο, το οποίον δεν χαρακτηρίζεται από την διαστροφή τής γλώσσας, αλλά την πλήρη καταστροφή της. Σε πρόσφατο βίντεο ο Δημήτρης Καζάκης διαπίστωσε με εξόχως γλαφυρό τρόπο, ότι σύμφωνα με το νέο “οικογενειακό δίκαιο”, τουτέστιν την πλήρη κατάργηση τού θεσμού τής οικογένειας από το ελλαδικό κυνοβούλιο, δεν μπορούμε πλέον να λέμε, ότι “υιοθετούμε μια άποψη”, αλλά πρέπει να λέμε, ότι “τεκνοθετούμε μια άποψη", εφόσον η υιοθεσία αντικαταστάθηκε από την “τεκνοθεσία”. Αντίστοιχα μπορούμε να συμπληρώσουμε, ότι κατ' αναλογία και ο Σαντάμ Χουσείν τού μέλλοντος, αναφερόμενος σε μια σύγκρουση όπως αυτή που έλαβε χώρα στον πρώτο πόλεμο τού Κόλπου, δεν θα μπορεί να αναφέρεται σε επικείμενη “μητέρα όλων των μαχών”, αλλά ως “μάχη τού γονέα ένα, ή δύο”, δεδομένου, ότι με το ισχύον δίκαιο η μητρότητα αποτελεί μια παρένθεση στην ζωή τού ανθρώπου, αφορώντας αποκλειστικά την κύηση μιας “παρένθετης” μητέρας, μέχρι να μεταβιβαστεί το βρέφος στους εν τέλει “γονείς” στα πλαίσια μιας αγοραπωλησίας. 

  Η πλήρης κατάργηση τού γλωσσικού οργάνου και η υποκατάστασή του από ένα σύμπλεγμα αλαμπουρνέζικων εκφορών, δεν νοθεύει μόνον την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ναρκοθετεί τις στοιχειώδεις έννοιες, υποβιβάζοντας την ταξινόμησή τους στα πλαίσια τής νόησης σε ένα ακατάσχετο αχταρμά. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, τα βασικά επιχειρήματα, οι εκτιμήσεις και οι προτάσεις που αρθρώνονται, δεν συνιστούν συνεκτικό λόγο, αλλά ψελλίζουν ανοησίες άνευ ουσίας. Ιδιαίτερα ζοφερές είναι οι συνέπειες αυτής τής διαδικασίας, όσο αφορά την ανάγκη τής κοινωνίας να διαμορφώσει ένα βηματισμό μέσω τής στοχευμένης παρέμβασης των μελών της, τα οποία καλούνται να ενεργοποιήσουν την φαιά ουσία των εγκεφάλων τους στην προοπτική να δοθούν διέξοδοι στις προκλήσεις που προκύπτουν. Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΤΟΠΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΝΙΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΧΩΜΑΤΕΡΗΣ, ΠΟΥ ΕΑΝ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΙ Η ΦΙΛΑΡΕΣΚΕΙΑ, Η ΕΦΗΣΥΧΑΣΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΕ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΥΘΟ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΑΤΑΙ ΔΕΟΝΤΩΣ ΩΣ ΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ, ΑΛΛΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΩΣ ΝΟΡΜΑΛ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. (Στο ζήτημα τού κοινωνικού μύθου αναφέρθηκα αναλυτικότερα σε παλαιότερη ανάρτηση στις 13 Δεκεμβρίου 2023, με τίτλο “Σκέψεις για τον ρόλο τής θεωρίας στην προοπτική τής κοινωνικής πορείας”).

  Η συστηματική καταστροφή τής νόησης με την πλήρη εξουδετέρωση τού γλωσσικού οργάνου επεκτάθηκε με ιδιαίτερη έμφαση μέσα σε μια μακρά πορεία, που κλιμακώθηκε βάσει συγκεκριμένου σχεδιασμού και στην πολιτική σφαίρα. Οι στοιχειώδεις έννοιες που την διέπουν, δεν διαστρεβλώθηκαν πλήρως μόνον, αλλά εξουθενώθηκαν σε ολοσχερές βάθος, με αποτέλεσμα να μην σημαίνουν πλέον τίποτε. Ο όρος “ανθρώπινα δικαιώματα” ανάγεται πλέον σε αυθαίρετη ιδιοκτησία κάποιων χειραγωγούμενων από αντικοινωνικά συστηματικά κέντρα ΜΚΟ, ο όρος “κοινωνική ανατροπή” βάφτηκε εμπριμέ σε πλαίσια “έγχρωμων επαναστάσεων” και τα παραδοσιακά πολιτικά μπλοκ – δεξιά, κέντρο και αριστερά, διατήρησαν τα ονόματά τους, απεμπολίζοντας όμως κάθε είδους περιεχόμενο, με αποτέλεσμα ο κάθε ύπουλος κατεργάρης να ισχυρίζεται ότι επιθυμεί, κάτω από την όποια πολιτική ταμπέλα επιλέγει αυθαίρετα. Χαρακτηριστικός για την απόλυτη σύγχυση που επικράτησε είναι ο τίτλος, που έδωσε σε μια επιφυλλίδα του σε εφημερίδα πριν από αρκετά χρόνια ο Χρήστος Γιανναράς: “Η δεξιά ως αριστερά, η αριστερά ως φάρσα”. Η νόθευση των όρων οδήγησε σε μια αυθαίρετη πρόσμιξή τους, όπου κάθε τι είναι είναι ονομαστικά λίγο από τον πρώην εαυτό του, με λίγο, ή κομμάτι περισσότερο, από το άλλο. Έτσι οι κομματικές κατευθύνσεις έγιναν τραγέλαφοι, με τους όρους “κεντροδεξιά”, κεντροαριστερά”, “προοδευτικός” και τα τοιαύτα.

  Αυτήν την φθίνουσα πορεία, ως ακολουθία που τείνει στο μηδέν ως έσχατο όριο,, είχε εντοπίσει έγκαιρα ο καλός φίλος Θεόδωρος Ζιάγκας το 2001, που εξέθεσε στο σημαντικό βιβλίο του “Η Έκλειψη τού Υποκειμένου”, που όμως, ενώ επέδρασε καταλυτικά στον χώρο των ολίγων αφυπνισμένων, δεν έτυχε τής δέουσας προσοχής. Η έλευση 23 ετών από την έκδοση τού βιβλίου, δικαίωσε τις ζοφερές επισημάνσεις τού συγγραφέα. Το βιβλίο αυτό εξακολουθεί να παραμένει έντονα επίκαιρο, καθότι ο Θεόδωρος Ζιάγκας δεν περιορίστηκε στον εντοπισμό τής φθίνουσας πορείας, αλλά επεξεργάστηκε στα πλαίσιά του και συγκεκριμένες προτάσεις για το ξεπέρασμα της. 

 

 Στην παρουσίαση αυτού τού βιβλίου αναφέρονται τα εξής:

  Η εποχή μας -η εποχή της Νεωτερικότητας- αφού ανέδειξε το εξατομικευμένο υποκείμενο σε θεμέλιο του ιδρυτικού της παραδείγματος (της κοσμοθεωρίας της), ανακαλύπτει περιδεής ότι στην πραγματικότητα το έχει οδηγήσει στην εξαφάνισή του. Ενώ π.χ. έχει κάνει σημαία της τα «ανθρώπινα δικαιώματα», εξαφάνισε το υποκείμενο που υποτίθεται ότι είναι φορέας αυτών των δικαιωμάτων. Και μάλιστα τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό υποκείμενο, τα οποία βλέπουμε να θρυμματίζονται και να απορροφώνται από τους απρόσωπους κοινωνικούς μηχανισμούς.
  Πρόκειται όμως για πραγματική και αμετάκλητη εξαφάνιση του υποκειμένου ή για «έκλειψη», δηλαδή για προσωρινή απουσία του, λόγω επικάλυψης από κάτι άλλο, που στέκεται εμπρός του; Ποιό είναι αυτό το «κάτι άλλο»; Και τί θα έχει απομείνει από το υποκείμενο αν και όταν η «έκλειψη» παρέλθει;
  Η προβληματική του βιβλίου πάνω στα ερωτήματα αυτά αναπτύσσεται σε τρεις βαθμίδες:

 α) Η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των κινημάτων υπέρβασης του καπιταλισμού. Δηλδή της χρεωκοπίας τόσο του καπιταλιστικού ατομικισμού όσο και του σοσιαλιστικού κολεκτιβισμού. 

β) Το πρόβλημα της υπέρβασης αυτής δεν είναι ιστορικιστικό αλλά οντολογικό. Δηλαδή το ζητούμενο είναι η αναθεμελίωση του σύγχρονου πολιτισμού σε μιαν άλλη κοινωνική οντολογία. 

γ) Κρίσιμα στοιχεία για μια πραγματικά εναλλακτική κοινωνική οντολογία είναι δυνατόν να βρεθούν στην οικουμενική ελληνική παράδοση και συνίσταται στο συνδυασμό προσωποκεντρικής οντολογίας και πολιτειακού κοινοτισμού.

  Η καταστροφή τής νόησης και η περιθωριοποίηση τού ανθρώπου ως νοήμονος και ενεργούντος υποκειμένου με την έκλειψή του από στην διαδικασία τού κοινωνικού γίγνεσθαι έρχεται να διακηρύξει η σύγχρονη κοινωνική μηχανική των εξουσιαστών με την διατράνωση για αντικατάσταση τής συνειδησιακής του κυριαρχίας σε όλες τις εκφάνσεις τού ατομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ. Η επιβολή τής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα τής λεγόμενης “τεχνητής νοημοσύνης” έρχεται να επισφραγίσει τον πλήρη εκτοπισμό της ανθρώπινης νόησης από την λήψη των βασικών αποφάσεων και τον προγραμματισμό των ζητημάτων που τον αφορούν. Και δεν είναι μόνον η παραγωγή των βιομηχανικών προϊόντων και τής μετακίνησης, που μετατίθεται όλο και πιο αποφασιστικά σε μηχανισμούς αυτοματοποίησης και ρομποτικές συσκευές. Η αυξανόμενη παρέμβαση ρομποτικών όπλων στις πολεμικές διενέξεις και η αντίστοιχη μετάθεση τής εκπόνησης τής στρατηγικής σε μηχανικά νευρωνικά δίκτυα, οδηγεί βάσει των υφιστάμενων εξελίξεων στον υποβιβασμό των ανθρώπων, να “αξιοποιούνται” αποκλειστικά ως τα έμψυχα θύματα αυτών των διενέξεων, εφόσον στόχος των πολέμων παραμένει ανέκαθεν η εξόντωση των αντιπάλων. Και από την στιγμή που άνθρωπος δεν προορίζεται για τίποτε περισσότερο από παραπροϊόν τής διαδικασίας τής επικράτησης τής μηχανής, το σενάριο τής “διάσωσής” του αποσκοπεί στην ρομποτοποίηση του μέσω τού λεγόμενου “μετανθρωπισμού”. Αφού λοιπόν η νόησή του βάλλεται στοχευμένα μέχρι τελευταίας συνεπείας, έχει προγραμματιστεί και η καταστροφή τής βιολογικής του βάσης, που είναι ο εγκέφαλος. Η επιβολή τής διατροφής με σκουλήκια και με έντομα έρχεται να περάσει μέσα από το μίξερ τα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα, που ενδημούν μέσα στην νοητική χωματερή τού κρανίου.

Ο πολύ σημαντικός διανοητής Oswald Spengler στο μνημειώδες έργο του “Το Τέλος τού Δυτικού Πολιτισμού” ("Der Untergang des Abendlandes"), που εκδόθηκε το 1922 αναλύει, γιατί το κύκνειο άσμα τής δυτικής κυριαρχίας πρόκειται να σφραγιστεί από την πλήρη κυριαρχία τής μηχανής.

  Η εκπληκτική διάνοια τού Όσβαλντ Σπένγκλερ δεν διαπίστωσε μόνον τον επερχόμενο τέρμα τού δυτικού πολιτισμού, αλλά σκιαγράφησε ιδιαίτερα εύστοχα ό και τον τρόπο που θα μπορούσαν να υπερπηδηθούν τα αδιέξοδα, που ο φαύλος κύκλος που αυτός επέφερε δρομολόγησαν μετά την πτώση του. Ο Σπένγκλερ ήταν φυσικομαθηματικός, αλλά εκτός από την εμβάθυνση στα μαθηματικά που είχε επιτύχει, ήταν ταυτοχρόνως και βαθύς μελετητής τής κλασσικής γραμματείας, τής ιστορίας, τής φιλοσοφίας και των πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στην Ασία. Το κεφάλαιο σχετικά με τον ρόλο τής μηχανής είναι σύντομο (επεκτείνεται μόνον σε 12 σελίδες) και είναι το τελευταίο στο δίτομο έργο του, που περιλαμβάνει 1195 σελίδες. Παρ' όλο που σε αυτό καταθέτει τα τελικά του συμπεράσματα σχετικά με το επερχόμενο τέλος τού δυτικού πολιτισμού, είναι πολύ μετρημένος σχετικά με όσα καταθέτει εκεί, δίνοντάς μου την εντύπωση, ότι κάποια πολύ σημαντικά δεδομένα και συμπεράσματα είτε κράτησε για τον εαυτό του, είτε εκμυστηρεύτηκε σε κάποιο κύκλο ολίγων επιλεγμένων. Έχω σχηματίσει την εντύπωση, ότι ο κεκαλυμμένος κύκλος πίσω από τον Στάλιν, στον οποίον αναφέρομαι στο βιβλίο “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας” είχε μελετήσει πολύ προσεκτικά αυτό το βιβλίο τού Σπένγκλερ και από αυτό εμπνεύστηκε την έγκαιρη ανάδειξη τού Βλαδίμηρου Πούτιν από πολύ νωρίς. 

   Ο Σπένγκλερ αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στο εν λόγω βιβλίο στο κεφάλαιο με 73 σελίδες που τιτλοφορεί “Νόημα των Αριθμών” („Sinn der Zahlen“) στην προσπάθειά του να ανιχνεύσει την πορεία και τις καταβολές τού δυτικού πολιτισμού. Σαν δόκιμος μελετητής τού Νίτσε, αποδίδει στην “Απολλώνια” διάσταση τού Ελληνικού Πνεύματος, όπως ο Νίτσε τη είχε χαρακτηρίσει, ένα μαθηματικό ισοδύναμο. Έτσι χαρακτηρίζει το Ελληνικό Πνεύμα ως “Ευκλείδειο”, σε αντίθεση προς το Ευρωπαϊκό, που αποκαλεί “Φαουστικό”. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το έργο “Dr. Faustus“ είναι πολύ παλαιότερο από την εκδοχή που συνέγραψε ο Goethe και συμπίπτει χρονικά με τις απαρχές τής ανάπτυξης τής ευρωπαϊκής επιστήμης. Το έργο “Historiα von D. Johan Fausten” συνέγραψε ο Johan Spies το 1587 και ένα χρόνο αργότερα έκδωσε ο Christopher Marlow, που θεωρείται εξ ίσου σημαντικός με τον Σαίξπηρ το έργο “The Tragical History of Doctor Faustus" εμπνευσμένο από την αγγλική μετάφραση τού προηγούμενου. (Τόσο ο Σαίξπηρ, όσο και ο Μάρλοου, είναι σημαντικότατες μορφές, που αγωνίστηκαν για την χειραφέτηση τής κοινωνίας από τα εξουσιαστικά κυκλώματα των σκοταδιστών, εντάσσονται στην Πλατωνική παράδοση και θα κάνω σχετικά με την προσφορά τους ανάρτηση στο μέλλον). Σύμφωνα με τον Σπένγκλερ η Ελληνική χρήση των αριθμών τούς αντιμετωπίζει ως οντότητες προσαρτημένες σε συγκεκριμένα δεδομένα και με στατικό τρόπο. Τουναντίον, ο Καρτέσιος μετατρέπει τούς αριθμούς με την απεικόνισή τους σε σύστημα κάθετων μεταξύ τους αξόνων (συντεταγμένες) σε αφηρημένα μεγέθη. Επί πλέον ο Leibnitz εισάγει μέσω τού διαφορικού λογισμού την δυναμική επενέργεια τού χρόνου στο γίγνεσθαι (dt). Ενώ η μελέτη των κινήσεων από τούς αρχαίους Έλληνες είχε στατικό χαρακτήρα, ως διεπόμενη από αιώνιους νόμους και τα πράγματα και τα φαινόμενα είχαν δεδομένο και συγκεκριμένο χαρακτήρα, η σκέψη τής Αναγέννησης περνάει μέσω τής αφαίρεσης από το συγκεκριμένο στην θεωρητική αξιοποίηση αυτών των δεδομένων, με στόχο την τεχνολογική τους αξιοποίηση. Μέσω αυτής τής διαδικασίας ο άνθρωπος παρεμβαίνει στην φύση, αποσκοπώντας να την ελέγξει και να κυριαρχήσει επάνω σε αυτήν για να αντλήσει οφέλη. Με αυτήν την “φαουστική” πρακτική, ο άνθρωπος επιχειρεί παρεμβαίνοντας στην δημιουργία, να αναχθεί σε θεό. Σύμφωνα με τον Σπένγκλερ η μηχανή και ο τεχνικός πολιτισμός τής δύσεως γενικότερα, αποτελεί κυοφορία φαουστικής σύλληψης. 

  Με την εισβολή τής μηχανής στην ζωή των ανθρώπων αλλάζουν άρδην οι συνθήκες διαβίωσης. Η βιομηχανική επανάσταση οδηγεί στην αθρόα παραγωγή προϊόντων, που καλύπτουν με ριζοσπαστικό τρόπο τις ανάγκες των ανθρώπων, που δεν περιορίζονται μόνον στην υλική σφαίρα, υπερσκελιζοντας την στασιμότητα που διάρκεσε επί αιώνες. Η εκμηχάνιση τής γεωργίας κατέστησε δυνατή την μαζική παραγωγή τροφίμων. Δεν είναι όμως μόνον οι ανάγκες τής γαστέρας των ανθρώπων, που έρχεται να υπηρετήσει με ριζοσπαστικό τρόπο η μηχανή. Η ανακάλυψη τής τυπογραφίας θα οδηγήσει στην διάδοση των βιβλίων, που θα καταστήσουν την πρόσβαση στην γνώση κοινό αγαθό, παραμερίζοντας την μεσαιωνική μονοκρατορία των χειρογράφων, που αφορούσαν κυρίως κείμενα εκκλησιαστικού περιεχομένου και που βρίσκονταν στους ναούς και τις βιβλιοθήκες των μοναστηριών. Η ανακάλυψη τής ατμομηχανής δεν θα προσφέρει κίνηση μόνον στην διαδικασία τής βιομηχανικής παραγωγής, αλλά οι σιδηρόδρομοι και τα ατμόπλοια θα γεφυρώσουν με πρωτόγνωρο τρόπο μεταξύ τους τις γεωγραφικές αποστάσεις, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών χωρών και πολιτισμών. Ο δυτικός άνθρωπος θα σταθεί έκθαμβος μπροστά στα “φαουστικού” χαρακτήρα επιτεύγματά του. Η γνώση παύει να είναι αποκλειστικό προνόμιο των ιερατείων, που άγουν τις μάζες των αδαών σε θεοκρατικά πλαίσια και το μοντέρνο πνεύμα θα ανακηρύξει την επιστήμη ως νέα “θεά τής λογικής”, που οδηγεί στα επιτεύγματα τής τεχνολογίας, χειραφετώντας τον άνθρωπο από την υποταγή του στις φυσικές δυνάμεις.

  Όμως η θετική προσφορά τής μηχανής στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και στην διεύρυνση των οριζόντων των ανθρώπινων αναζητήσεων είναι μόνον η μια πλευρά τού νομίσματος. Πολύ σύντομα ο άνθρωπος μετατράπηκε από κυρίαρχο τής μηχανής, μέσω τής οποίας επιβάλλεται στις φυσικές δυνάμεις, σε σκλάβο της. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ εντοπίζει στο ριζοσπαστικό του πόνημα σχετικά το εξής:

  “Μπορεί μεν ο άνθρωπος μέσω τής εμπειρίας που απέκτησε με την διείσδυση στην ουσία των αριθμών που επέλεξε, να αποκωδικοποίησε το μυστικό ενός πίνακα, που σαν μαθητευόμενος μάγος μπόρεσε κινώντας τούς μοχλούς του και πατώντας κουμπιά να επιτελεί τεχνολογικά θαύματα, αλλά δεν μπόρεσε να κατανοήσει την μύχια, βαθύτερη επικινδυνότητα που κυοφορούσε αυτός ο πίνακας. Το μαγικό κλειδί τής τεχνολογίας που ανακάλυψε, μετατράπηκε στην πορεία από υπηρέτη του σε τύραννο τής καταδυνάστευσής του. Θεωρώντας την τέχνη να επιβάλλεται στις φυσικές δυνάμεις ως θρίαμβο, δεν κατανόησε, ότι αυτή η τέχνη αμφισβητούσε την φυσική τάξη πραγμάτων, σε μια πορεία που η μηχανή απαίτησε να εγκαθιδρύσει το δικό της δίκαιο, που στρεφόταν εναντίον του. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο “ευκλείδεια” σκεπτόμενος άνθρωπος τού αρχαίου πολιτισμού αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την τεχνολογία και παρά τα σπουδαία πνευματικά του επιτεύγματα δεν επιδίωξε την υπέρμετρη ανάπτυξή της, ούτε πόθησε τον προσδιορισμό τής κτίσεως με γνώμονα την δική του θέληση. Η „scientia experimantalis“ όπως ονόμασε ο Roger Bacon την φαουστική βίαιη καθυπόταξη τής φύσης, που επιτεύχθηκε κινώντας μοχλούς και στρέφοντας βίδες, κατέδειξε ότι είχε βάλει το χέρι του ο εωσφόρος στην όλη διαδικασία. Η ανίχνευση από τον δυτικό άνθρωπο τής φυσικής τάξεως με στόχο να κυριαρχήσει ως μικρός θεός επ' αυτής, οδήγησε στον βιασμό της, παρακάπτοντας την βαθιά αρμονία που την διέπει. Η πλήρης επικράτηση τής τεχνολογίας, οδήγησε σε ένα γιγαντισμό, με αποτέλεσμα να εκδηλώνονται ζοφερά προβλήματα στην επιφάνεια τού πλανήτη. Οι μηχανές προσλαμβάνουν ένα ολοένα αυξανόμενο απάνθρωπο χαρακτήρα, τείνοντας να αυτονομήσουν την διαδικασία που τις διέπει, μετατρέποντας τον άνθρωπο από κυρίαρχο τής κτήσεως σε σκλάβο αυτής τής διαδικασίας”.

   Επειδή δεν είναι σκόπιμο λόγω οικονομίας χώρου να παραθέσω αυτούσια τα σχετικά χορεία από το έργο τού Σπένγκλερ, συνοψίζω στην συνέχεια τούς σχετικούς με το θέμα εντοπισμούς και τα συμπεράσματά τού. Η βιομηχανική παραγωγή χαρακτηρίζεται στην πορεία τού χρόνου από δυο διαδικασίες. Η πρώτη αφορά την ενδογενή της ανάγκη για μόνιμη επέκταση. Το κέρδος που ;αποκομίζεται από αυτήν οδηγεί μοιραία στην βάση τής ανθρώπινης απληστίας σε επανεπένδυση ένος μέρος του, εφ' όσον οι κάτοχοι των κερδών δεν χρειάζονται να τα καταναλώσουν πλήρως για την ικανοποίηση των προσωπικών τους αναγκών (βλέπε χλιδή). Οι ρυθμοί τής λεγόμενης οικονομικής ανάπτυξης αποτελούν ζωτικό στοιχείο για την επιβίωση τού όποιου οικονομικού συστήματος, που στηρίζεται στην συνεχή άνοδο τού λεγόμενου εθνικού προϊόντος. Πλην όμως οι απαιτούμενοι φυσικοί πόροι για αυτήν την ανάπτυξη δεν υπάρχουν παντού, τουλάχιστον στην αναγκαία ποσότητα. Επί πλέον, η συνεχώς επεκτεινόμενη βιομηχανική παραγωγή μολύνει το περιβάλλον, παραβιάζοντας τις φυσικές αντοχές τού οικοσυστήματος. Ο υφιστάμενος ανταγωνισμός μεταξύ των βιομηχανικών ομάδων διέπει επίσης την ανάγκη συνεχούς αύξησης τής τεχνολογίας και των επενδύσεων σε νέες, αποδοτικότερες δομές. Αυτός ο ανταγωνισμός οδηγεί ταυτοχρόνως βαθμηδόν σε επικράτηση των πλέον αποδοτικών σε βάρος των ασθενέστερων, με αποτέλεσμα η παραγωγή να συγκεντρώνεται όλο και σε λιγότερα κέντρα. Η υπερενίσχυση αυτών των κέντρων οδηγεί στην τάση για συνεχή προσάρτηση νέων αγορών, με στόχο την διάθεση των προϊόντων, αλλά και την επικυριαρχία τους σε περιοχές που υπάρχουν πρώτες ύλες και φορείς ενέργειας. Έτσι επέρχεται ένας βίαιος ανταγωνισμός μεταξύ των οικονομικών κέντρων, που επεκτείνουν την επιρροή τους σε πολιτική ισχύ, με στόχο την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Και όταν δεν επαρκούν τα μέσα τού οικονομικού ανταγωνισμού σε αυτήν την πορεία εφαρμόζεται η ωμή βία των κατακτητικών πολέμων. Η λογική τής μηχανής οδηγεί μέσω αυτής τής διαδικασίας στην λογική των πολέμων. Οπότε το δίκαιο που επιβάλλει η μηχανή, επεκτείνεται και στην τεχνολογία ολοένα και περισσότερο καταστροφικών οπλικών συστημάτων, που οδήγησαν στον 1ο ΠΠ., που έγινε πριν συγγράψει ο Σπένγκλερ το συγκεκριμένο βιβλίο. 

  Αυτές οι εκτιμήσεις δεν ανάγονται βεβαίως στην μεγάλη αναλυτική οξυδέρκεια τού Σπένγκλερ, αλλά διατυπώθηκαν για πρώτη φορά με συστηματικό τρόπο το 1916 από τον Λένιν στο έργο του “Ιμπεριαλισμός το Τελευταίο Στάδιο τού Καπιταλισμού”. Και δεν ξαφνιάζει διόλου η εύφημη μνεία τού Όσβαλντ Σπένγκλερ προς τον Λένιν, ο οποίος διατυπώνει στο εν λόγω κεφάλαιο περί μηχανής μια βαθιά νοσταλγία προς τον Λένιν ισχυριζόμενος ότι, “μπορεί αυτός να έχει ενδιαμέσως πεθάνει, αλλά κάποια από τα σκληρά του συμπεράσματα παραμένουν δραματικά επίκαιρα”, παρόλο που ο Σπένγκλερ υπήρξε ακραιφνής υπερσυντηρητικός. Στα δυο βιβλία του με τίτλους “Η Πρωσία και ο Σοσιαλισμός” (εκδοθέν το 1920) και “Κρίσιμα Χρόνια, Η Γερμανία και οι Παγκόσμιες Εξελίξεις” (εκδοθέν το 1933) (τα οποία ευτύχησα να έχω σε πρωτότυπο, όπως και το “Εισηγήσεις και προτάσεις” από το 1938, σαν μικρή αποζημίωση για την παραμονή μισού αιώνα στην Γερμανία) κατακεραυνώνει ο Όσβαλντ Σπένγκλερ τόσο τον κοινοβουλευτισμό αγγλοσαξονικού τύπου, όσα και τα κάθε είδους σοσιαλιστικά κινήματα, προβάλλοντας ως μοναδική σωτηρία την μονοκρατορία ενός επερχόμενου φωτισμένου Ηγέτη, που θα οδηγήσει τα έθνη με ράβδο σιδηρά. Αυτές οι θέσεις ώθησαν τούς χιτλερικούς να προσπαθήσουν με εμμονή αλλά ματαίως να εντάξουν στην επιρροή τους τον Σπένγκλερ, ο οποίος τούς έφτυσε κυριολεκτικά. Η αναφορά σε Φωτισμένο Ηγέτη κατά τον Σπένγκλερ, φρονώ, παρόλο που αυτός δεν παραθέτει σχετικά περισσότερο από δυο φράσεις στην τελευταία σελίδα τού βιβλίου του, προδιαγράφει  κάποιον σαν τον Βλαδίμηρο Πούτιν. Και δε αποκρύπτω, ότι φρονώ, πως η πνευματική πατρότητα τής έλευσης τού προέδρου Πούτιν ανήκει σε αυτόν, αφού η Συνωμοτική Σταλινική Ομάδα πραγματοποίησε αυτό το σχέδιο μελετώντας το βιβλίο του. Οπότε δεν θεωρώ διόλου τυχαίους τούς ύμνους, που διατυπώνει συχνά ο θεωρητικός μέντορας τού Βλαδίμηρου Πούτιν Αλεξάντερ Ντούγκιν υπέρ τής ιστορικής Γερμανικής Άκρας Δεξιάς. Αυτοί δεν αφορούν σε καμία περίπτωση, κατά την εκτίμησή μου, τους “εθνικοσοσιαλιστές”, αλλά ανάγονται σε άλλες ζυμώσεις, που μόνον η αδογμάτιστη μελέτη τής ιστορίας μπορεί να εντοπίσει. 

  Ο Λένιν στον “Ιμπεριαλισμό” εντοπίζει στο εν λόγω σύστημα τρία βασικά χαρακτηριστικά. Αυτά είναι η σύμφυση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου σχηματίζοντας το λεγόμενο χρηματιστικό κεφάλαιο, η σύμπτυξη των οικονομικών κέντρων σε τραστ και καρτέλ, καθώς και μόνιμη διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων με στόχο την αναδιανομή των αγορών και αποικιών για την απόσπαση πρώτων υλών. Είναι εμφανές, ότι ο Σπένγκλερ μελέτησε πολύ προσεκτικά αυτό το βιβλίο τού Λένιν, δεδομένου ότι στηρίζει στις διαπιστώσεις του τα τελικά συμπεράσματα τού δικού του βιβλίου, προχωρώντας όμως τις συνέπειες πολύ πιο μακρυά, από εκεί που έφτασε ο Λένιν. Για τον Σπένγκλερ ο ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί μόνον το τελευταίο στάδιο τού καπιταλισμού, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΕΣΩ ΕΝΟΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥ ΗΓΕΤΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ. Γράφει στις τρεις τελευταίες σελίδες τού βιβλίου ο Σπένγκλερ σχετικά: 

  “Το χρήμα προωθεί στην τρέχουσα φάση την άνοδό του σε υπέρτατα εξουσιαστικά ύψη. Τόσο η βιομηχανία, όσο και οι αγρότες διέπονται από συγκεκριμένη πρόσδεση στην γη. Και οι δυο καταλαμβάνουν μια συγκεκριμένη θέση στον χώρο και αντλούν μέσα από το έδαφος τα υλικά που χρειάζονται για να παράγουν. Όμως οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια δεν έχουν από το 1789 και εντεύθεν συγκεκριμένη πρόσδεση σε κάποιο χώρο. Εκμεταλλευόμενα την ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη ανάγκη τής πραγματικής οικονομίας για δανειοδότηση, αξιούν την πλήρη κυριαρχία τού χρήματος, όπως συνέβη και σε προηγούμενους πολιτισμούς. Πρόκειται για την αρχέγονη διαπάλη ανάμεσα στην νόηση και το χρήμα. Η δικτατορία τού χρήματος επιδιώκει να τεθεί στην απόλυτη κορυφή τής εξέλιξης, παραμερίζοντας οτιδήποτε άλλο. Προσπαθεί να μετατρέψει κάθε είδους παραγωγική και δημιουργική εργασία σε λεία αυθαίρετης κλοπής. Έτσι η μηχανή, ως ο μέγας εξουσιαστής των τελευταίων αιώνων, χάνει την εξουσία που άσκησε και, αντικαθίσταται από την πλήρη κυριαρχία τού χρήματος. Έτσι καταλήγει το χρήμα στο τέλος και τής δικής του κυριαρχίας, καθώς το ισχύον πολιτισμικό πρότυπο φθάνει στα όρια του, ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ.

  Ο επερχόμενος ΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΣ θα θρυμματίσει την δικτατορία τού χρήματος και θα παραμερίσει το πολιτικό της οχυρό, που είναι η επίφαση ψευδούς δημοκρατίας στην δικαιοδοσία διεφθαρμένων και βλαβερών παρασίτων.

  Η παγκόσμια ιστορία είναι το παγκόσμιο δικαστήριο. Δικαιώνει πάντοτε αυτόν που είναι αληθώς ισχυρός, παραμερίζοντας αυτούς που προτιμούν να εξουσιάζουν τούς άλλους, αδιαφορώντας για την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη.

  Το χρήμα διατυμπανίζει την πλήρη επικράτησή του, φθάνοντας στο τέλος τής κυριαρχίας του, καθώς ο επελαύνων ΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΣ με ήσυχο αλλά δυναμικό τρόπο κυοφορεί την επιβολή τής νοηματοδότησης μιας ζωής, που αξίζει να βιώνουμε. Η εξελίξεις διέπονται από μια ανώτερη αναγκαιότητα, που δεν επιτρέπει περιθώρια αυθαίρετων επιλογών σε οποιονδήποτε. Και αυτή θα επιβληθεί, είτε αυτή αρέσει σε κάποιους, είτε όχι”. 

  Η επιλογή τού όρου “Καισαρισμός” από τον Σπένγκλερ εκτιμώ ότι αφήνει περιθώρια για σκέψεις. Πέρα από συσχετισμούς σημαντικών επιλογών στην συμπεριφορά τόσο τού Βλαδίμηρου Πούτιν, όσο τού Ιουλίου Καίσαρος, που κατήργησε την ψευδή δημοκρατία των δουλεμπόρων τής συγκλήτου, για να θεοποιηθεί από τον λαό στην συνέχεια, η φυσιογνωμική ομοιότητα των δυο με συναρπάζει, σχετικά με την πρόνοια, που φρονώ ότι διέπει την ιστορία. Χωρίς να μπορώ να αποφανθώ, ποιος ήταν πλέον προικισμένος μάγειρας. Ο παππούς τού Βλαδίμηρου, που ήταν μάγειρας στο Κρεμλίνο, ή Στάλιν, που απολάμβανε τα ωραία εδέσματα; Οι λαοί υποκλίνονται σήμερα ενώπιον τού Φωτισμένου Ηγέτη Βλαδίμηρου Πούτιν. Και εγώ ευγνωμονώ το πεπρωμένο, που με αξίωσε να ροβολήσω σε κάποια σοκάκια τού Βερολίνου, που σκάρωνε λογισμούς ο ανεπανάληπτος Όσβαλντ Σπένγκλερ. 

  Τα σχέδια μετανθρωπισμού ανήγαγαν το δίκαιο και την εξουσία τής μηχανής σε ακραία ύβρη. Είμαι όμως βέβαιος, ότι δεν θα επικρατήσει το δίκαιο τής μηχανής, αλλά το δίκαιο τού ανθρώπου. Διότι την μηχανή κατασκεύασαν κάποιοι άνθρωποι, ενώ τον άνθρωπο έπλασε ο Θεός.

2. ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΙΔΡΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ

  Θεωρώ, ότι δεν θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε κάποιον γόνιμο βηματισμό στο μέλλον, εάν δεν προσπαθήσουμε να αποκατήσουμε σε βάση ουσίας το γλωσικό μας όργανο και την νοησή μας αντιστοίχως. Τα όσα παραθέτω στην συνέχεια δεν στρέφονται ενάντια στον όποιο συγκεκριμένο κομματικό, ή παραταξιακό χώρο, αλλά επιχειρούν να διεισδύσουν στην ουσία των πραγμάτων. Καθότι δεν υπάρχει μόνον το άσπρο και το μαύρο, αλλά είναι είναι αναγκαία μια συγκεκριμένη διαφοροποίηση μέσω προσπάθειας ενδελεχούς κατανοήσεως, χωρίς δογματικές διόπτρες, που χωρίζουν τούς πάντες και τα πάντα σε αμνούς και ερίφια, στην βάση αντιμετώπισης κάποιου αντίπαλου δέους, έναντι τού οποίου επιτρέπουμε μονίμως να πολωνόμαστε. Καθ' ότι, όλοι οι χώροι αποτελούν θέρετρα, στα οποία διεισδύσουν με τελείως διαφορετικές προθέσεις, τόσο οι μεν, όσο και οι δε. Τόσο δηλαδή αυτοί που διέπονται από καλή θέληση, όσο και οι συνειδητά επιβλαβείς και επιζήμιοι. Και όσο κτυπάμε το σαμάρι, δεν πρόκειται να πονέσει ο γάϊδαρος. Δεν είναι μόνον η Ελλάδα, η χώρα που καθείς είναι ότι δηλώνει. Η διαδικασία εξαπάτησης αποτελεί διεθνές σπορ, πέραν ότι η Ελλάδα κατέχει, λόγω τής σημασίας που έχει, κάποιες πρωτιές σε συγκεκριμένους τομείς. Ο καλός μου φίλος προτείνει στα σχόλια ένα restart για την Ελλάδα. Ίσως όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση να μην αρκεί ούτε η αλλαγή λειτουργικού συστήματος, δεδομένου ότι έχει αρπαχτεί το σασί τού μηχανήματος και τις καλωδιώσεις έχουν κατασπαράξει τα τρωκτικά. 

  Στα πλαίσια τής παράθεσης ζητημάτων που αφορούν τον δυτικό πολιτισμό αξίζει να αναφερθεί επιπροσθέτως, ότι στην πολύ εύστοχη κριτική του με έμφαση στην φαουστιανή υπόσταση τού δυτικού επιστημονικού πνεύματος, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ παραβλέπει ένα πολύ βασικό δεδομένο κατά την γνώμη μου, που έχει συμβάλει αποφασιστικά στην διαμόρφωση τής όλης πορείας. Οπωσδήποτε, η τομή που επιχειρεί εισέρχεται σε μεγάλο βάθος και έχει έντονα χαρακτήρα αυτοκριτικής σε σχέση με τον χώρο, που και αυτός υπαγόταν και από τον οποίον προήλθε. Πλην όμως, εκ των πραγμάτων δεν έπαυε και ο ίδιος να είναι οργανικά προσδεμένος στην σφαίρα τής νόησης με αυτόν τον χώρο, έχοντας σπουδάσει, αλλά και στην συνέχεια διδάξει ως γυμνασιάρχης, τα μαθηματικά και την φυσική, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στην πορεία τού χρόνου στον δυτικό κόσμο. Έτσι, ενώ πολύ σωστά διακρίνει την φαουστική πτυχή τής δυτικής νόησης, αυτή δεν παύει να αφορά ένα τμήμα τής συνολικής νοητικής διαδικασίας και συγκεκριμένα αυτό που σχετίζεται με τον δεξιό λοβό τού εγκεφάλου, ο οποίος λειτουργεί σε εικονιστική βάση και στατικά, συνδέοντας ταυτοχρόνως περισσότερα δεδομένα που σχετίζονται μεταξύ τους και εντάσσονται σε ένα κοινό πλαίσιο (όπως ανάπτυξα στην προηγούμενη ανάρτηση). Το δεδομένο που διέφυγε τής προσοχής τού Σπένγκλερ είναι η καταλυτική επίδραση που άσκησαν τα έργα τού Αριστοτέλους στην ανάπτυξη τής δυτικής επιστήμης και τεχνολογίας. Όπως έχω επιχειρηματολογήσει σε προηγούμενες ααρτήσεις, η Αριστοτελική λογική στηρίζεται στην αρχή τής διαδοχής, όπου συγκεκριμένες προτάσεις έπονται η μια τής άλλης, για να διαμορφώσουν συλλογισμούς, που καταλήγουν σε συμπεράσματα. Αυτή η διαδικασία έχει γραμμικό χαρακτήρα και εδράζεται στην λειτουργία τού αριστερού λοβού τού εγκεφάλου, που λειτουργεί σε σειριακή βάση και ως εκ τούτου εμπεριέχει την χρονική δυναμική. Πλην όμως η σειριακή επεξεργασία, που ενσωματώνε την χρονική διαδοχή και μποιρεί να προσμετρά την χρονική εξέλιξη ενός φαινομένου, απεργάζεται αυτήν αποκόπτοντας αυτό το φαινόμενο από τον περίγυρό του, την ένταξη μέσα στον οποίον μπορεί να αποδώσει ο στατικός του εικονισμός, φανερώνταςκαι την αμοιβαία αλληλεπίδρασή του με τα λοιπά σχετιζόμενα φαινόμενα. Ο συνδυασμός τής σειριακής εξελικτικής με την συνολική εικόνα είναι αυτός που αποδίδει επαρκώς και σφαιρικά τα εκάστοτε δεδομένα και ζητούμενα, μέσω τής σύμμετρης λειτουργίας των δυο λοβών τού εγκεφάλου. Με την φαουστική εμμονή επέρχεται μια ανατροπή τής αρμονικής λειτουργίας του, με αποτέλεσμα αυτή η νοητική λοβοτομή να οδηγεί σε ανισοβαρείς και επιπόλαιες επιλογές, που οδηγούν μεσοπρόθεσμα σε εντεινόμενα αδιέξοδα.

  Η αποκομμένη στήριξη στον αριστερό λοβό οδηγεί σε μια ασύμμετρη και στρεβλωμένη εκτίμηση τής διαδικασίας διαδοχής καταστάσεων και τής εξελικτικής πορείας, υπερτονίζοντας μονομερώς το υπό εξέταση δεδομένο από τον περίγυρό του. Έτσι τα εξαγόμενα συμπεράσματα είναι ανισοβαρή και οδηγούν στην πορεία σε ανισορροπίες, στις οποίες αδυνατεί να παρέμβει η νόηση επιτυχώς διορθωτικά, έχοντας εγκλωβιστεί στην μονόπλευρη υπερεκτίμηση τού ρόλου και τής αξίας τού συγκεκριμένου φαινομένου. Σε αυτήν την ανισοβαρή εκτίμηση σε γραμμικού χαρακτήρα χρονικού διηνεκούς αρμόζει να αποδοθεί, κατά την εκτίμησή μου, η εμμονή τού δυτικού μοντέλου στην μόνιμη και συνεχή επέκταση τής ανάπτυξης τής παραγωγής. Τα αδιέξοδα στα οποία κατέληγε πολύ συχνά η μόνιμη ανάγκη για αέναους ρυθμούς ανάπτυξης, ερχόταν η δυτική νόηση να αντιμετωπίσει με ημίμετρα, που ήταν εγκλωβισμένα στην ίδια λογική, που είχε οδηγήσει στα συγκεκριμένα αδιέξοδα. Έτσι, αντί να δύνονται ριζικές λύσεις μετατίθεντο χρονικά τα προβλήματα, με αποτέλεσμα να επανεμφανίζονται αυτά στην πορεία με εντονότερο τρόπο. Κλασσική περίπτωση τέτοιας αδιέξοδης πρακτικής είναι ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία, όταν το οικονομικό σύστημα αδυνατεί να αναπαραχθεί περεταίρω καταλήγοντας σε ζοφερές οικονομικές κρίσεις, που πρότεινε ο Μέιναρντ Κέυνς. Αντί να αμφισβητηθεί εκ βάθρων η αδιέξοδη πολιτική τής επιδίωξης αέναης ανάπτυξης και να καθορισθούν ρεαλιστικές και λειτουργικές εναλλακτικές επιλογές, το σύστημα παραμένοντας εγκλωβισμένο στην συγκεκριμένη λογική, εξακολουθούσε να χύνει λάδι στην φωτιά, μέχρι την εκδήλωση των τεράστιου μεγέθους καταστροφών, που ήσαν οι πολεμικές συγκρούσεις. Μέσω τής καταστροφικής επίδρασης των πολέμων, που καταστρεφόταν ένα μεγάλο μέρος των δομών, μπορούσε το δυτικό σύστημα να συνεχίζει την ίδια πορεία βαυκαλισμού μετά την λήξη τους, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για την επόμενη μεγάλη καταστροφή.

 

Συνεχίζεται...